Przemek Kossakowski prowadzi obecnie czwarty sezon programu "Kossakowski. Wtajemniczenie". - Wiem, że może zabrzmi to jak banał, ale ta seria jest naprawdę szalona, nawet jak na moje standardy – przyznaje - Nigdy nie było tak, że życie przelatywało mi przed oczami i byłem pewien, że to koniec. Ale kilka razy zdarzyło mi się być poważnie zaniepokojonym o to, czy wszystko dobrze się skończy – mówi Kossakowski W rozmowie z Plejadą podróżnik opowiedział o swoich trudnych doświadczeniach z przeszłości - Nie chciałem się już zakochiwać. Ale los bywa przewrotny i potrafi zaskoczyć. Mam poczucie, że związek bardzo mocno mnie osadził w sposób, z którym się zgadzam. Jest mi teraz dobrze, bardzo dobrze – szczerze wyznaje Kossakowski Słyszałem, że niczego się nie boisz i nie ma dla ciebie rzeczy niemożliwych. Ile w tym prawdy? Moim zdaniem to mit na mój temat, powstały przez programy, które prowadzę. Z drugiej strony, zdaję sobie sprawę, że zajmuję się dość oryginalną odsłoną ekspresji medialnej. Mam świadomość, że to, co robię w moich programach, jest, delikatnie mówiąc, dziwaczne. Czasem wyzwania, których się podejmuję sprawiają wrażenie niebezpiecznych, momentami rzeczywiście takie są. Ale to nie jest tak, że nie ma we mnie żadnych obaw i strachu. Mało tego, nie mam problemów z tym, żeby przyznać się do swoich słabości i powiedzieć, że coś jest poza moim zasięgiem. Nie chcę zgrywać twardziela za wszelką cenę. Nie muszę też niczego ani sobie, ani innym udowadniać. Przez ostatnich siedem lat zrobiłem wiele szalonych rzeczy. (śmiech) Ale gdybyśmy przeanalizowali wszystkie odcinki moich programów, to przekonałbyś się, że dość często odstępowałem od robienia różnych rzeczy. I to nie tylko ze względu na strach. Z czego na przykład się wycofałeś? Totalnie poległem na eksperymencie związanym z przełamaniem mojego lęku wysokości. Traktujesz to jako porażkę? Zupełnie nie. Traktuję to jako nowe doświadczenie. Pamiętam, że przed rozpoczęciem zdjęć do odcinka "Inicjacji", który dotyczył strachu, zadzwonił do mnie reżyser i zapytał, czego się boję. Powiedziałem mu, że nie mam żadnych fobii, ale podejrzewam się o lekki lęk wysokości. Gdy wylądowałem na dachu jakiegoś silosu na peryferiach Warszawy, okazało się, że to nie jest lekki lęk, a paraliżujących strach. Nigdy nie zapomnę tego uczucia. Moim zadaniem było przejechanie po stalowej linie rozciągniętej pomiędzy dwoma silosami. Nie byłem w stanie tego zrobić. Nie liczyło się dla mnie to, że jestem profesjonalnie asekurowany. Stałem tam przez dziesięć minut i jedyne, na co było mnie stać, to przechylenie się nad tą przepaścią i dotknięcie palcami manetki rowerowej. Cofnąłem się i powiedziałem, że nie dam rady. Dlatego byłbym ostrożny z mówieniem, że niczego się nie boję. (śmiech) Ale powiedziałeś kiedyś, że będąc przed kamerą, masz poczucie, że jesteś niezniszczalny. Jest coś takiego, nie wiem do końca skąd się to bierze. Dlatego pracuję na planach zdjęciowych z odpowiednimi ludźmi, którzy powściągają moje samobójcze tendencje. (śmiech) Czasem zdarzają się sytuacje, które sprawiają wrażenie ryzykownych lub rzeczywiście takie są, a ja zamiast się wycofać, uważam, że nadarza się wspaniała okazja do przeżycia czegoś nowego i muszę z niej skorzystać. Gdyby nie rejestrowała tego kamera, nie zrobiłbyś tego? Tego nie wiem. Problem polega na tym, że w "zwyczajnym" życiu nie mam raczej możliwości, żeby zagrać z Kirgizami w grę, podczas której jeździ się konno i wydziera się sobie z rąk ciało martwej kozy lub żeby szaman podczas rytuałów w dżungli amazońskiej przekuł mi język ością z ryby. Być może wchodzę w te sytuacje, bo wiem, że to jedyny moment, kiedy mogę zrobić coś, co zostanie we mnie jako doświadczenie do końca życia. Więc jeśli odpuszczam i rezygnuję z czegoś w obecności kamer, to znaczy, że znalazłem ku temu naprawdę poważne powody. Myślisz, że kamera bardziej dodaje ci odwagi, czy zabiera rozsądek? Zabiera rozsądek, zdecydowanie. Stojąc przed kamerą, mam wrażenie, że gram w filmie. Podczas nagrań przydarzają mi się doświadczenia dramatycznie różne od tego, z czym mam do czynienia na co dzień, przez co mam poczucie, że to nie dzieje się naprawdę. I nawet jeśli zdaję sobie sprawę z zagrożeń, to pokrętnie wierzę, że nic mi się nie stanie, bo biorę udział w czymś, co niewiele ma wspólnego z rzeczywistością. I wtedy ludzie z twojej ekipy mówią ci, żebyś jednak tego nie robił? Tak. Czasem słyszę zza kamery: nie dotykaj tego, nie zgadzaj się na to, nie jedz tego. Grzecznie się słuchasz? Raczej tak. Mimo że w jakimś stopniu czuję się odurzony tym, co się dzieje na planie, to jednak cały czas jestem przytomny. Jeśli ktoś mnie przed czymś ostrzega, to zwykle rozumiem jego obawy. Poza tym, mam świadomość, że nie pojechaliśmy na drugi koniec świata tylko dla mojej potrzeby doznania, ale po to, by zrealizować program. Jeśli coś mi się stanie i wyląduję w szpitalu, to cała praca pójdzie na marne, bo nie uda nam się dokończyć zdjęć, a nie mamy możliwości, żeby pojechać na realizację drugi raz. Dlatego nie mogę egoistycznie podejmować decyzji, tylko dlatego, że chciałbym przeżyć coś nowego lub poczuć większą satysfakcję. Domyślam się, że przed rozbieraniem się przed kamerą nikt cię nie powstrzymuje, bo robisz to bardzo często. (śmiech) Nie mam z tym problemów. Ale jest to o tyle ciekawe, że jako nastolatek miałem sporo kompleksów. Nie byłem zbyt chętny, żeby gdziekolwiek się rozbierać, a robienie tego publicznie w ogóle nie mieściło mi się w głowie. To co się zmieniło? Właśnie nie wiem. Wydaje mi się, że ten rodzaj ekshibicjonizmu wywołuje u mnie kamera. Bo nie mam jakiejś konieczności i przyjemności w obnażaniu się w miejscach publicznych. Nie biegam wieczorami po parkach w samym płaszczu. (śmiech) Natomiast gdy jestem na planie zdjęciowym, to coś się zmienia. Oczywiście to nie jest też tak, że tylko czekam na dobry moment i pytam, czy mógłbym się już w końcu rozebrać. Po prostu często realizujemy zdjęcia wśród osób, których całym ubraniem jest przepaska biodrowa. Jeżeli, na przykład, ludzie z plemienia Mentawajów na Sumatrze mówią, że pierwsze co powinienem zrobić, to zdjąć tę dziwaczną koszulę, w której do nich przyjechałem, to ja nie mam problemu, żeby to zrobić. Dzieje się to u mnie w sposób naturalny i w ogóle się nad tym nie zastanawiam. Bywały takie momenty na planie twoich programów, kiedy żegnałeś się z życiem? Miałeś chwile, kiedy wydawało ci się, że nie wyjdziesz z tego cało? Nigdy nie było tak, że życie przelatywało mi przed oczami i byłem pewien, że to koniec. Ale kilka razy zdarzyło mi się być poważnie zaniepokojonym o to, czy wszystko dobrze się skończy. Pierwsza do głowy przychodzi mi Kirgizja, o której już wspominałem. Mimo że przez miesiąc uczyłem się jeździć konno, nie wiedziałem, czy poradzę sobie podczas rozgrywki z siedmioma doświadczonymi zawodnikami. Gdy tylko zaczęła się gra, zapanował totalny chaos. Konie zderzały się ze sobą, Kirgizi krzyczeli. Byłem strasznie spięty i przez pierwsze minuty bałem się, że to się źle skończy. Chwile dużego kryzysu, ale już na zupełnie innej płaszczyźnie, przeżyłem też wtedy, gdy przechodziłem przez rytuał polegający na czterodniowym odosobnieniu w dżungli. Byłem tam sam, głodny, odwodniony, potwornie się bałem i z tego strachu praktycznie nie spałem. No ale jakoś to przeżyłem. Zdarzało ci się już po fakcie dochodzić do wniosku, że to co zrobiłeś było nierozsądne i nieodpowiedzialne? Tak, zwłaszcza na początku mojej telewizyjnej przygody. Kręcąc "Szósty zmysł", spotykałem się z uzdrowicielami, którzy leczyli mnie energią. Ale trafiałem też na ludzi, którzy robili różne rzeczy z moim ciałem. Pamiętam gościa, który zrobił mi masaż kręgosłupa drewnianym dłutem. Wsadzał mi je między kręgi i bił w nie z całej siły lub opierał się na nim. Wszyscy słyszeli, jak trzeszczały moje kości. Kiedy stamtąd wyszedłem, uznałem, że to było totalnie kretyńskie. Ten człowiek, co prawda, twierdził, że jego ręką kieruje Bóg, ale to przecież nie było żadną gwarancją tego, że nie wyjadę stamtąd na wózku inwalidzkim. To był dla mnie pierwszy poważny sygnał, że to, co dzieje się na planie, mnie uwodzi. Poczułem, że te dziwne i egzotyczne rzeczy, kolokwialnie mówiąc, mnie kręcą. Mimo że byłem przytomny, trudno byłoby mi wtedy powiedzieć z pełną odpowiedzialnością, że kontroluję to, co się wydarza wokół. Zaczęło mnie to niepokoić. Dziś już byś się na to nie zgodził? Ludzie, których spotykam, często pytają mnie, co powtórzyłbym z tego, co zrobiłem do tej pory. Gdy odpowiadam, że nic, są bardzo zdziwieni. A prawda jest taka, że te doznania, których doświadczam na planie moich programów, zazwyczaj nie są miłe i przyjemne. Oczywiście, to są nieprawdopodobnie cenne przeżycia. One mnie zmieniły i ciągle zmieniają. Pozwoliły mi też obrać inną perspektywę patrzenia na świat i siebie samego. Moim zdaniem to jedyna i najlepsza terapia, jaką przeszedłem. Myślisz, że to, co przeżywasz podczas nagrań, mocno wpływa na twoją psychikę? Opowiem ci historię z planu "Inicjacji". W jednym z odcinków poddano mnie dziwnemu więziennemu eksperymentowi, który polegał na tym, że miałem cały dzień spędzić w zakładzie karnym, w celi z dwoma osadzonymi. Faktycznie to nie byli więźniowie. Nie mogę powiedzieć, kim byli, ale zapewniam, że wiedzieli o życiu w więzieniu więcej niż większość z nas. Wszystko było oczywiście monitorowane. Mnie natomiast sprzedano wersję, że spędzę cały dzień w celi z prawdziwymi więźniami, którzy zgodzili się wziąć udział w eksperymencie i którym nakazano, by zachowywali się wobec mnie w sposób naturalny. Powiedziano mi, że oni są przekonani o tym, że jestem człowiekiem, który spędza swój pierwszy dzień w więzieniu. Uwierzyłem w to. Ci podstawieni ludzie byli tak dobrze przygotowani i na tyle przekonywujący, że nie miałem szans, żeby zorientować się, że coś jest nie tak. Byłem pewien, że ci goście, mimo że wiedzieli, że są nagrywani, mogą w każdym momencie zrobić mi coś złego. Byli agresywni. Pamiętam, jak jeden krzyczał, że ma gdzieś kamery, które były w celi, zaraz zarzuci na nie koce i pokaże mi, jak wygląda codzienność w więzieniu. Przez dwanaście godzin byłem tam totalnie upokarzany. W pewnym momencie sytuacja wymknęła się spod kontroli i doszło między nami do regularnej bójki. Musiał interweniować personel aresztu. Po nagraniu tego odcinka dochodziłem do siebie przez kilka tygodni. Tak bardzo cieszyłem się, że to się już skończyło, że przez kilka dni chodziłem w stanie dziwnego odurzenia. Potem przez dwa tygodnie miałem wrażenie, że jestem na lekkim rauszu, a przez kolejne dwa tygodnie trwałem w fazie bezsenności. To było dość niepokojące. Poszedłeś z tym do psychologa lub psychiatry? Właśnie nie. I tutaj wychodzi moja niefrasobliwość. Miałem świadomość, że coś ze mną jest nie tak, ale ponieważ nie krwawiłem i nie czułem, żeby zagrażało to mojemu życiu, nie widziałem powodu, żeby zacząć się poważnie martwić. Myślisz, że psycholog powiedziałby ci, że jesteś uzależniony od adrenaliny i ekstremalnych przeżyć? Nie potrzebuję psychologa, żeby to stwierdzić. Podczas nagrań, gdy pojawia się adrenalina, mimo naprawdę trudnych warunków, w których czasami się znajdujemy, zmęczenia i stresu, cały czas jestem pobudzony. Sam fakt bycia na planie mnie pobudza, a dodatkowo podkręca to specyfika tych programów, w których co chwilę wchodzę w jakieś dziwne i nowe dla mnie przestrzenie. Przemek Kossakowski na planie programu "Kossakowski. Wtajemniczenie" Na planie nowego sezonu "Wtajemniczenia", który możemy oglądać obecnie na antenie TTV, chyba na brak adrenaliny nie mogłeś narzekać. To prawda. Zresztą, cały czas jeszcze tym żyję, bo dopiero co wróciłem z Beninu, czyli miejsca, z którego bije źródło najbardziej mrocznego voodoo. To był mój ostatni wyjazd w tym sezonie. Pozostałe odcinki nakręciliśmy już wcześniej. Wiem, że może zabrzmi to jak banał, ale ta seria jest naprawdę szalona, nawet jak na moje standardy. Jednak jest też przy tym dość pozytywna i kolorowa. No może oprócz Beninu. Które wyprawy najbardziej zapamiętasz? Które przeżycia z tego sezonu najdłużej zostaną w twojej głowie? Siłą rzeczy chyba najdłużej będę pamiętał wyjazd do Portugalii. Jechałem tam z przekonaniem, że w końcu odpocznę i nagram lekki odcinek, a wróciłem z kontuzją barku. Chyba po raz pierwszy moje telewizyjne przygody tak mocno odbiły się na moim zdrowiu. Faktem jest, że od trzech miesięcy uczęszczam na rehabilitację, więc nie sposób zapomnieć o tym, co się tam wydarzyło. Co się stało? Zacznę od początku. Najpierw pojechaliśmy na zdjęcia do Gruzji. Zawsze jest tak, że gdy przyjeżdżamy w nowe miejsce, to raczej my doklejamy się do zastanej rzeczywistości i pytamy miejscowych, co możemy ciekawego u nich zrobić. Najbardziej zależało nam na tym, żebym mógł wziąć udział w Lelo Burti – tradycyjnej gruzińskiej grze, która polega na tym, że wieś dzieli się na dwie drużyny, które walczą ze sobą, starając się przenieść na teren przeciwnika piłkę, która jest napełniona ziemią. To dość ciężki przedmiot, waży piętnaście kilogramów. Generalnie nie ma żadnych innych zasad. No może poza taką, że kiedy ktoś się przewróci, to rozgrywka jest zatrzymywana, żeby nie stratować tej osoby. Panuje tam totalny chaos, kości trzeszczą, jakieś szaleństwo. Trwa to kilka dobrych godzin. Sporo uczestników jest pod wpływem alkoholu. Żeby dojechać do tej wioski, gdzie toczą się te rozgrywki, odbyliśmy podróż przez całą Gruzję. Po drodze spotykaliśmy różnych ludzi i wszyscy częstowali nas winem. A ponieważ, jak już wspomniałem, to my dostosowujemy się do rzeczywistości, a nie ona do nas, mimo że naprawdę nie chciałem, musiałem pić. (śmiech) Do tej pory unikałem mocniejszych trunków na planie programów. Nie pozwalałem sobie nawet na piwo po zakończeniu zdjęć. A że Gruzini mają takie, a nie inne zwyczaje, to musiałem złamać swoje zasady. Zdaje się, że piłeś tam nawet na cmentarzu. Z naszej perspektywy to wydaje się szokujące, ale trzeba wziąć pod uwagę, że to nie jest takie biesiadne picie jak u nas. Tam za każdym razem, gdy szklanki zostaną wypełnione winem, ktoś wstaje i wznosi bardzo długi toast na cześć zmarłego. To wszystko jest bardzo uroczyste. Nie ma tam gwaru, nikt się nie śmieje. Ludzie są poważni, skoncentrowani, piją w podniosłym nastroju. Wiedzieliśmy, że nie możemy się tam upić, bo mieliśmy później umówione spotkanie z popem. Jednak po dwóch godzinach spędzonych na cmentarzu czuliśmy, że to się wymyka spod kontroli. W końcu udało nam się dotrzeć na spotkanie z popem - ojcem Sawą. Przynieśliśmy mu piłkę, żeby poświęcił ją przed rozgrywkami. On uderzył w nią swoją wielką jak bochen dłonią i kazał wlać do niej wina. Potem powiedział, że wszystko mam wypić. Potem musiał pić każdy z naszej ekipy. To może wydawać się zabawne, ale uwierz, że wypicie piłki wina to traumatyczne doświadczenie. Tym bardziej kiedy obserwuje cię pop, od którego zależy, czy jesteś tam mile widziany. Na szczęście spodobaliśmy się wielebnemu Sabie. Na drugi dzień przyszedł czas tradycyjnej rozgrywki. Było kilka złamań, kilka osób straciło przytomność, ratownicy medyczni mieli ręce pełne roboty, ale ostatecznie wszystko skończyło się dobrze. Po takich doświadczeniach uznaliśmy, że zasłużyliśmy na odpoczynek. Liczyliśmy, że wyjazd do Portugalii przyniesie nam wiele chwil wytchnienia. Mieliśmy nurkować w oceanie i przyglądać się folklorowi wynikającemu z tradycji portugalskiej. To co poszło nie tak? Zaplanowaliśmy spotkania z dwoma bohaterami – rybakiem i rolnikiem. Na miejscu okazało się, że ten pierwszy jest jakimś wariatem, który zabrał mnie pontonem napędzanym silnikiem o potwornej mocy na pełne morze. Płynęliśmy sto dwadzieścia kilometrów na godzinę. Nigdy czegoś takiego nie przeżyłem. Nikomu nie polecam. Dopłynęliśmy do miejsca, gdzie było pełno ostrych skał, o które biły czterometrowe fale. Wtedy ten facet powiedział, że musimy zejść na bezdechu pod wodę, ostrożnie dopłynąć do skał i zacząć wyławiać skorupiaki. Totalne szaleństwo! Kilka razy się podtopiłem, uderzyłem też mocno o skałę. Podejrzewam, że już wtedy zaczęło coś złego dziać się z moim barkiem. Foto: Materiały prasowe Przemek Kossakowski na planie programu "Kossakowski. Wtajemniczenie" Domyślam się, że drugi bohater – rolnik, też cię czymś zaskoczył. Okazało się, że rolnik, kiedy nie pracuje na roli, czerpie olbrzymią przyjemność z wychodzenia na arenę, na której czeka aż uderzy go półtonowy byk. Oczywiście robi to od lat, bo taka jest tam tradycja. Hiszpanie mają corridę, podczas której torreador próbuje uciec przed bykiem, a Portugalczycy mają touradę, której zasady są zupełnie inne. Wygląda to dość przerażająco. Mężczyźni stają w bezruchu naprzeciw byka, czekając aż ich zaatakuje. W momencie gdy następuje zderzenie, łapią go i mocno trzymają. Byk biega z nimi po arenie i kończy, uderzając całą grupą o bandę okalającą arenę. Postanowiłeś spróbować? Tak, ale wszyscy wiedzieli, że takie doświadczenie mnie zabije, więc dano mi lżejszą przeciwniczkę – krowę, która ważyła ponad sto pięćdziesiąt kilogramów. Potem dowiedziałem się, że zwykle do treningów angażuje się krowy, bo są szybsze, zwinniejsze i agresywniejsze od byków. Podczas pierwszej próby krowa przebiegła po mnie. Odciągnięto ją ode mnie, bo sprawiała wrażenie że chce mnie wdeptać w ziemię, a potem pozwolono spróbować raz jeszcze. Za drugim razem się udało. Chciałem to powtórzyć trzeci raz, ale ekipa mi na to nie pozwoliła. Wróciliśmy z Portugalii trzy miesiące temu i od tego czasu regularnie chodzę na rehabilitację. A mieliśmy nagrać lekki odcinek. (śmiech) Co czujesz, gdy po nagraniach wracasz do domu? Poza tym, że jestem zmęczony, to czuję wielkie szczęście, że nie muszę następnego dnia wstawać o świcie. (śmiech) Gdy jestem w domu, nie tęsknię za ekstremalnymi przeżyciami i nie mam ochoty od razu wyjeżdżać w kolejne miejsce. Nauczyłem się już doceniać te momenty, kiedy nic nie robię. Wiem, że muszę dojść do siebie. Mam świadomość, jak ważna jest regeneracja. Dwa miesiące temu pozwoliłem sobie na szalone doświadczenie, pojechałem na pierwsze w życiu wczasy. Byłem przez ponad tydzień w jednym miejscu, nie robiąc nic i nie miałem z tego tytułu żadnych wyrzutów sumienia. Napawałem się tym nieróbstwem. Myślisz, że to kwestia wieku? Nie, raczej intensywności doznań w moim życiu. Jeśli twoja praca polega na tym, że ciągle podróżujesz i robisz różne dziwne rzeczy, to sformułowanie "aktywny wypoczynek" naprawdę traci dla ciebie blask. (śmiech) Myślę, że od teraz raz w roku będę wyjeżdżał gdzieś na tydzień takiego nicnierobienia. Zbliżająca się pięćdziesiątka robi na tobie jakieś wrażenie? Nie zadręczam się tym, nie przechodzę żadnego kryzysu i nie czuję się staro. Może wynika to z tego, że mam chyba najlepszy czas w życiu – zarówno prywatnie, jak i zawodowo. Spełniam się i wszystko zmierza w dobrą stronę. Jednak skłamałbym mówiąc, że nie myślę o sobie w kategoriach upływu czasu. Gdyby kilka lat temu przydarzyła mi się kontuzja, to pomyślałbym sobie, że to przypadek. Po prostu, zdarzyło się. Dziś, gdy zastanawiam się nad tym, czemu mnie to spotkało, pierwsze, co przychodzi do głowy, to wiek. Ostatnio złapałem się na myśli, że gdyby pięć lat temu przebiegła po mnie krowa, to nic by mi się nie stało. Zapewne to nie jest prawda, krowa może być przyczyną kontuzji w każdym wieku, ale to pokazuje, że coraz więcej rzeczy zrzucam na karb upływającego czasu. Przeczytałem gdzieś, że droga, którą przebędziesz w nowym sezonie "Wtajemniczenia" będzie niezwykle ekstremalna i wyboista. Swoją życiową drogę do tego miejsca, w którym jesteś dziś, opisałbyś tymi samymi przymiotnikami? Myślę, że tak. W swoim życiu pokonałem już wiele zakrętów i wybojów. Gdybyś zapytał mnie, jakie słowo najlepiej mnie opisuje, powiedziałbym ci, że "szczęściarz". Uważam, że jestem niesamowitym szczęściarzem. I nie zmienia tego nawet fakt, że mam na koncie wiele trudnych doświadczeń. Nie lubię o tym mówić, bo mam wrażenie, że tworzę przez to jakąś martyrologię Kossakowskiego, ale nie mogę o tym nie wspomnieć. Zbliżałem się do czterdziestki, rozwiodłem się, moje życie prywatne było totalnie zrujnowane, nie miałem pracy, brakowało mi pieniędzy i nie widziałem żadnych perspektyw na przyszłość. Psychicznie było to dość dewastujące. I w tym momencie dostałem dziwaczną propozycję, bo dla mnie wtedy to był jakiś szczyt dziwaczności, żeby zaangażować się w pracę nad tworzeniem kanału telewizyjnego. Nigdy nie miałem ambicji związanych z mediami. Byłem ostatnią osobą, która chciała mieć coś wspólnego z show-biznesem. Nie znałem też nikogo z tego świata, poza jedną osobą, którą poznałem kilka lat wcześniej. I to właśnie ona, czyli Lidka Kazen, złożyła mi taką propozycję. Lidka jest dzisiaj moją szefową. Takie historie się przecież nie zdarzają! Wszedłem w to i jestem w tym już siedem lat. Po drodze zrobiłem kilka programów, które dały mi tak wiele doświadczeń, że spokojnie mógłbym obdarować nimi kilka osób. Statystycznie takie rzeczy nie przydarzają się jednemu człowiekowi. Poza tym, w moim życiu osobistym wydarzyła się kompletna rewolucja rodem niemalże z jakiegoś romansu. Więc jak miałbym nie nazywać się szczęściarzem? Kiedyś przyznałeś, że gdy zacząłeś pracę w telewizji, byłeś w najgorszym momencie swojego życia. Kiedy poczułeś, że zaczynasz wychodzić na prostą? Myślę, że to kwestia ostatniego czasu. Z TTV związany jestem od początku istnienia. To, co robię, daje mi mnóstwo radości i satysfakcji, ale pierwsze lata pracy w telewizji były dla mnie dość trudne. Towarzyszyło mi wtedy ogromne spięcie. Nie cieszyłeś się, że w końcu masz pracę i pieniądze? Oczywiście, że się z tego cieszyłem. To było jak wygrana na loterii. Ale druga strona medalu jest taka, że wszedłem do świata, którego zasad działania kompletnie nie rozumiałem. Tego nie da się nauczyć w pół roku. Przez długi czas obawiałem się, że zaraz to wszystko się skończy. Mimo że po "Szóstym zmyśle", wszedłem w kolejny projekt, czyli "Inicjację", to nadal nie czułem, że to, co się dzieje dookoła mnie jest czymś solidnym i trwałym. Co było przełomem? Kiedy poczułeś się bezpiecznie w tym medialnym świecie? To był długofalowy proces. Nie wydarzył się żaden nagły przełom. Poza tym, mimo że w którymś momencie zacząłem się już czuć bezpiecznie, to i tak nadal miewałem problemy z odnalezieniem się w tej całej sytuacji. Zresztą, towarzyszyły mi one jeszcze do niedawna. Dwa lata temu spakowałem cały swój dobytek w samochód i wypożyczoną przyczepkę i wyprowadziłem się na Podlasie. Mieszałem przez rok w drewnianym domku przy granicy polsko-białoruskiej. To pokazuje, że nie czułem się skalibrowany nie tylko z show-biznesem, ale też z całą otaczającą mnie rzeczywistością. Dziś wiem, że to był bardzo dobry pomysł. Żyjąc z dala od zgiełku miasta, blisko natury, pewne rzeczy ułożyły mi się w głowie. Miłość dodała ci skrzydeł? Wiem, że to brzmi banalnie, ale tak. Wszedłem w kolejną absolutnie nową dla mnie przestrzeń. Z nowymi obowiązkami, odpowiedzialnością. Nagle okazało się, że muszę się w tym odnaleźć. I choć wiem, że to nie ja powinienem się wypowiadać na ten temat, to mam ambicję nie zawodzić i wydaje mi się, że daję radę. Zanim poznałeś Martynę, wierzyłeś, że jeszcze się zakochasz, czy raczej wydawało ci się, że miłość już cię nie spotka? Nie chciałem się już zakochiwać. Ale los bywa przewrotny i potrafi zaskoczyć. Mam poczucie, że związek bardzo mocno mnie osadził w sposób, z którym się zgadzam. Jest mi teraz dobrze, bardzo dobrze. Pierwszy raz pokazaliście się razem rok temu na balu TVN-u. Długo zastanawialiście się nad tym, czy oficjalnie potwierdzić, że jesteście parą? Zazwyczaj, gdy decydujesz się z kimś związać, to interesuje to ciebie, twoich przyjaciół i twoją rodzinę. Nagle okazało się, że naszym związkiem interesuje się wielu ludzi, którzy kształtują swoją wizję świata, czytając kolorowe czasopisma. Gdy któregoś dnia wszedłem do warzywniaka i dowiedziałem się z pierwszej strony jednej z gazet o swoim rzekomym ślubie, poczułem, że to coś nad czym nie mam żadnej kontroli. Potem masz to w głowie i raptem łapiesz się na tym, że wspólne wyjście na imprezę, jest czymś, co analizujesz. To trochę paranoiczne. Nie udzieliliście dotąd wspólnego wywiadu, nie zgodziliście się na wspólną sesję okładkową. Czemu? Do pewnych rzeczy trzeba dorosnąć. Do tego nie wiem czy dorosnę. A co z waszym wspólnym programem? To jest jakaś klątwa! (śmiech) Gdy tylko potwierdziliśmy, że jesteśmy razem, od razu pojawiły się spekulacje, że pracujemy nad wspólnym programem. Poszło to potem tak jak lawina. Temat co chwilę wracał. Teraz zrobiło się już spokojniej. Chyba nie do końca, bo niedawno przeczytałem, że wylatujecie nagrywać razem program "Śluby świata". Nie gadaj! (śmiech) Naprawdę? Naprawdę. To wiesz więcej niż ja. Nie jestem na bieżąco. Nie śledzę kolorowej prasy i portali internetowych, więc jestem wyrzucony poza dosyć wezbrany nurt informacji o sobie samym. Czyli te spekulacje na ten temat jednak nie ustały. To ciekawe. Ale żeby było jasne, ja nie twierdzę, że nigdy razem nie poprowadzimy programu. Dawno temu już oduczyłem się mówienia, że na pewno czegoś nie zrobię. Jednak szczerze mogę powiedzieć, że w tej chwili niczego nie szykujemy. Każde z nas zajęte jest teraz swoimi projektami. Wiem, że to, co mówię, brzmi jak oficjalny komunikat rzecznika prasowego pary, ale taka jest prawda. Martyna jest totalnie zaangażowana w "Kobietę na krańcu świata", ja jestem świeżo po premierze czwartego sezonu "Wtajemniczenia". Mamy ten niesamowity przywilej, że robimy rzeczy, które nas naprawdę fascynują i totalnie wciągają. Na razie więc jest jak jest i jest nam z tym dobrze. Wy oglądacie wzajemnie swoje programy? To nie jest tak, że za każdym razem, kiedy zakończymy pracę nad kolejnym odcinkiem któregoś z naszych programów, to siadamy razem na kanapie i to oglądamy. Owszem zdarza nam się to robić, ale raczej rzadko. Dajecie sobie jakieś uwagi po obejrzeniu odcinka? Raczej tego unikamy. Jesteśmy na tyle mądrzy, że dajemy sobie uwagi tylko wtedy, kiedy wyraźnie zostaniemy o to poproszeni. (śmiech) Ciebie zainteresowanie waszym związkiem bawi, irytuje, denerwuje? Raczej bawi. Ale to pewnie wynika też z tego, że nie do końca jestem świadomy, jaką formę to przybiera. Naprawdę od wielkiego dzwonu zdarza mi się przeczytać coś, co o nas napiszą. Dziennikarze nie dzwonią z pytaniami, co u was słychać? Rzadko. Gdy okazało się, że jesteśmy razem, to rzeczywiście często odbierałem takie telefony, ale ponieważ za każdym razem grzecznie odmawiałem komentarza, to się to skończyło. Na początku byłem tym wszystkim bardziej rozdrażniony, bo nie byłem do tego przyzwyczajony. Martyna ma diametralnie inny status niż ja i pewne rzeczy są w obrębie jej doświadczeń, a moich nie. W związku z tym, gdy wychodziliśmy na rodzinny spacer i w pewnym momencie zza krzaków wyskakiwali panowie z aparatami, to miałem z tym problem. Teraz mam już dość gorzką świadomość, że to będzie się działo, czy tego chcę, czy nie. Mam wrażenie, że ostatnio sami podsycacie zainteresowanie waszym związkiem. Martyna wrzuciła niedawno wasze wspólne zdjęcie z dwuznacznym podpisem. Zwróć uwagę, że to pierwsze wspólne zdjęcie, które Martyna opublikowała. Jedno zdjęcie na półtora roku to raczej nie jest jeszcze niepokojąca skala. Ale to też chyba pokazuje, że nabraliśmy już do tego dystansu i jesteśmy w stanie się w tym bawić. Ale rozumiem, ze nie zdradzisz mi tego, co wydarzyło się w Amsterdamie? Oczywiście, ze nie. (śmiech) Mam wrażenie, że twoje życie to gotowy scenariusz na film. Gdyby ktoś zaproponował ci nakręcenie twojej biografii, zgodziłbyś się? Jak mi to teraz powiedziałeś, to utknąłem w poczuciu takiej totalnej dziwności, że komuś mogłoby przyjść do głowy coś takiego. Nie czuję się zręcznie z taką myślą. Nie wiem czemu. Są pewne informacje na mój temat, które weszły w oficjalny obieg i ludzie o nich wiedzą. Ale myślę, że każdy ma też takie rzeczy, którymi niespecjalnie chciałby się dzielić z innymi. Czyli autobiografii też nie napiszesz? Trudno mi sobie to wyobrazić. Ale podobno pracujesz nad jakąś książką. Pamiętam, że kiedy pięć lat temu ukazała się moja debiutancka książka, mówiono mi, że powinienem pójść za ciosem i napisać szybko kolejną. Nie byłem jednak w stanie, bo nie specjalnie wiedziałem, o czym mam pisać. Podejmowałem jakieś próby, ale i tak wszystko lądowało ostatecznie w koszu. Teraz chyba mam temat. Pod koniec września zaczynamy w TTV realizację nowego programu, który będzie emitowany na wiosnę. To coś zupełnie innego od tego, co robiłem do tej pory w telewizji. Myślę o tym z nieprawdopodobną ekscytacją. Co ciekawe, nie ja będę głównym bohaterem tego projektu. Uwaga będzie skupiona na innych ludziach, a ja będę obok nich. Mam więc taki plan, że kiedy tylko wrócę z realizacji zdjęć do tego projektu, od razu zacznę opisywać to, czego doświadczyłem, bo moim zdaniem to będzie coś nie tyle spektakularnego, co bardzo ważnego społecznie. Myślę, że to temat, który powinien zaistnieć również poza naszym programem. Mam rozumieć, że projekt telewizyjny, o którym wspomniałeś, to będzie zaangażowany społecznie program z misją? Okazało się, że tęskniłem za takimi projektami, nawet o tym nie wiedząc. Przekonałem się o tym, kręcąc nowy sezon "Wtajemniczenia". Nagrałem pierwszy w swoim życiu zaangażowany odcinek, w którym nie chodzi o to, by pokazać, co ja robię, tylko żeby przybliżyć widzom to, co dzieje się na świecie i dotyczy nas wszystkich. Myślę tu o odcinku, który zrealizowaliśmy w rezerwacie Ol Pejeta w Kenii, w którym strażnicy z bronią maszynową pilnują przez dwadzieścia cztery godziny na dobę dwóch ostatnich samic nosorożca białego północnego. Ostatni samiec zdechł w zeszłym roku, więc jeśli biotechnologicznie nie uda się odtworzyć gatunku, będzie to jego koniec. Mimo tego w krajach azjatyckich rogi tych nosorożców są traktowane jako lek na potencję i wiele innych schorzeń, więc uzbrojeni po zęby kłusownicy są nieustannym zagrożeniem. Ja nie zrobiłem tam niczego szalonego, traktuję to bardziej jako manifest. Podczas nagrań przyglądałem się czemuś bardzo smutnemu, cały czas zadając sobie pytanie, czy zasługujemy na tę planetę. W swoim nowym programie też będziesz zadawał ważne pytania? Przede wszystkim będę mówił o naprawdę ważnych rzeczach i pokazywał ludzi, którzy moim zdaniem są bohaterami i którzy powinni być postrzegani inaczej niż są obecnie. Ponieważ dzisiaj istnieją na marginesie naszej rzeczywistości, są wykluczeni z wielu sfer życia. Wiem, że mówię bardzo zagadkowo, ale na tym etapie nie mogę powiedzieć więcej. Jednak wiem też, że będzie to coś nadzwyczajnego, innego i potrzebnego nam wszystkim. Zobacz także: Dziękujemy, że przeczytałaś/eś nasz artykuł do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z życiem gwiazd, zapraszamy do naszego serwisu ponownie!