Jeden z najbardziej rozpoznawalnych świętych – zawłaszczony przez popkulturę i komercję. Święty Mikołaj. Jaki jest pełny obraz biskupa Miry? Nie zgadzam się ze współczesnym przekazem medialnym, odartym z szat sakralnych, który pokazuje św. Mikołaja jako skrzata, krasnala, dziadka mroza, pajaca, człowieka przybywającego saniami z Północy, który kieruje się ekonomią i zyskiem. Święty Mikołaj. Brodaty, dobroduszny, zabawnie pohukujący, rubaszny starszy pan rozdający prezenty – to wizerunek świętego funkcjonujący w mediach, reklamach, na sklepowych wystawach, a w związku z tym często w świadomości współczesnych. Jest to jednak obraz zubożony, a nawet karykaturalny. Pierwowzór – postać historyczna – biskup Miry może się pochwalić znacznie szerszym zakresem działania i głębszym przesłaniem. Fakty Św. Mikołaj urodził się w zamożnej rodzinie w Bari na południu Włoch. Od młodości odznaczał się pobożnością i wrażliwością na potrzeby ludzi biednych i opuszczonych. Po śmierci rodziców majątek rozdał potrzebującym. Był biskupem Miry w Azji Mniejszej. Zmarł 6 grudnia ok. 352 r. Kult św. Mikołaja z Miry i Konstantynopola, gdzie był czczony już w VI w., rozpowszechnił się po ówczesnym świecie chrześcijańskim na Wschodzie i Zachodzie. Tradycja św. Mikołaj, Witowice, arch. krakowska Tradycja opowiada o wielu dziełach, które uczynił w swoim życiu, a które przyniosły mu tytuł patrona bezinteresownej dobroci. Do najbardziej znanych należy opowieść o 3 pannach, córkach zubożałego szlachcica, którym biskup pod osłoną nocy przekazał posag, umożliwiając im tym samym wyjście za mąż i założenie rodzin. Okazywał też ogromne miłosierdzie w stosunku do więźniów i dzięki jego wstawiennictwu u władz cesarskich wielu z nich odzyskało wolność. Przywrócić świętemu prawdziwe oblicze O właściwy wizerunek św. Mikołaja zabiega Kościół katolicki, a przede wszystkim parafie pod wezwaniem świętego. Taki cel przyświeca Orszakowi św. Mikołaja, organizowanemu przez parafię św. Mikołaja w Lublinie. Pomysłodawcą przedsięwzięcia jest proboszcz parafii ks. Piotr Kawałko. Przez długie lata św. Mikołaj czczony był jako patron bydła domowego, chroniący je przed pojawiającymi się zarazami. – Nie zgadzam się ze współczesnym przekazem medialnym, odartym z szat sakralnych, który pokazuje św. Mikołaja jako skrzata, krasnala, dziadka mroza, pajaca, człowieka przybywającego saniami z Północy, który kieruje się ekonomią i zyskiem – mówi dobitnie ks. Kawałko. – My chcemy pokazać Mikołaja prawdziwego – jako biskupa, kapłana, konkretną postać historyczną. – Św. Mikołaj to ikona dobroczynności – podkreśla – Jako biskup dzielił się z potrzebującymi dobrami materialnymi, ale wskazywał, że ważniejsze są dary duchowe, np. miłość, wiara, nadzieja, a także czas i spotkanie. Tego w dzisiejszym świecie brakuje, a na te wartości wskazuje św. Mikołaj. Poświęcał swój czas potrzebującym, spotykał się z ludźmi, którzy stracili wiarę, nadzieję, byli odrzuceni, poniżeni, zepchnięci na margines, on wychodził do nich, dawał im nadzieję, dzielił się otwartością. Orszak św. Mikołaja, Lublin Na tym jednak pochwały św. Mikołaja się nie kończą. – Św. Mikołaj to doskonały wychowawca i pedagog, patron i orędownik najmłodszych – przypomina ks. Kawałko – który zwracał uwagę na aspekt wychowawczy obdarowywania, nie tylko przyjmowania. Chcemy w naszej parafii stworzyć sanktuarium dobrego wychowania młodego pokolenia. Pomaga nam w tym Fundacja Szczęśliwe Dzieciństwo. W Polsce kult św. Mikołaja był bardzo popularny, do dziś pod jego wezwaniem jest 327 kościołów, z głównym sanktuarium w Pierścu Cieszyńskim. Św. Mikołaj z Miry czczony jest jako patron bezinteresownej dobroci, handlarzy, żeglarzy, kupców, pasterzy, więźniów, ale też pomyślnego zamążpójścia. Wierzenia ludowe uznawały go za szczególnego opiekuna zwierząt i ptaków. Przez długie lata czczony był jako patron bydła domowego, chroniący je przed pojawiającymi się zarazami. Lud Białorusi, Ukrainy, a także Polski żywił przekonanie, że św. Mikołaj ma władzę poskramiania wilków oraz pełni opiekę nad pasterzami i ich trzodami. Dlatego właśnie 6 grudnia pasterze składali mu specjalne ofiary w postaci wieńców z lnu i konopi, kładąc na nich jaja kurze i gęsie. Tego dnia prowadzono też na plebanię owce i baranki. Podobnie jak na całym świecie, tak i w Polsce rozpowszechnił się zwyczaj obdarowywania dzieci upominkami, które 6 grudnia przynosi św. Mikołaj. Na początku były to głównie orzechy, owoce i słodycze. Z czasem prezenty przesłoniły pierwotny wizerunek świętego, a jak mówi ks. Piotr Kawałko: – Święty Mikołaj daje o wiele więcej niż to, co się pokazuje, obdarza o wiele większymi darami niż zwykły materialny prezent. NOWOŚĆ | SU TARROCAPrzeczytaj Nawet wzorca wg COBORU

Jak tam zalajkowani, byliście grzeczni w tym roku? Jesteście zadowoleni z mikołajkowych prezentów? Mamy dziś dla was kilka ciekawostek o Świętym Mikołaju, Rudolfie i mikołajkach. Zobaczcie zatem, czego być może nie wiedzieliście o kolesiu, który zostawił Wam dzisiaj paczkę pod poduszką 🙂 #1 Święty ma wiele imion My znamy Świętego Mikołaja, w Chinach wołają na niego Shengdan Laoren, w Anglii Father Christmas, we Francji Pere Noel, na Hawajach Kanakaloka, w Hiszpanii Los Reyes Magos, w Japonii Santa Kurohsu, w Rosji to Dziadek Mróz, a na Węgrzech Karácsony Apó. #2 Rudolfa wymyślili marketingowcy! Co by zrobił Mikołaj bez Rudolfa i jego czerwonego nosa? Pewnie jakoś by sobie poradził – tak jak mu to wychodziło do 1939 roku. Właśnie wtedy sieć domów towarowych Montgomery Ward poprosiło jednego ze swoich copywriterów o stworzenie opowieści, która da świętom jeszcze większego marketingowego kopa. Czerwononosy Rudolf trafił do kolorowej książeczki rozdawanej klientom sklepów i… świetnie się przyjął. #3 Patron dzieci… złodziei i lichwiarzy… Święty Mikołaj z Miry to grecki biskup, żyjący w IV wieku w Azji Mniejszej (dzisiejsza Turcja). Jak przystało na prawdziwego świętego, czynił cuda na lewo i prawo, pomagał potrzebującym, czasem kogoś też wskrzesił. Z czasem stał się patronem dzieci, złodziei i lichwiarzy… #4 Wcale nie ma tak dużo roboty! Na świecie jest ponad 2 miliardy dzieci (osób poniżej 18. roku życia), ale Św. Mikołaj nie odwiedza małych muzułmanów, hindusów, buddystów czy żydów. To zmniejsza liczbę dzieciaków o blisko 85 proc. do „zaledwie” 378 milionów 🙂 Ma też trochę więcej czasu niż 24 godziny. Zważywszy na strefy czasowe i ruch obrotowy Ziemi, jego czas pracy wydłuża się do 31 godzin! #5 Tymczasem w Holandii Według holenderskiej tradycji Mikołaj znany jako Sinter Klaas ujeżdża pięknego, białego rumaka i ma zwyczaj zostawiania prezentów w specjalnie przygotowanych przez domowników drewnianych butach. To holenderskie rodziny, które wyemigrowały w XVIII wieku do Stanów Zjednoczonych przeniosły tam ze sobą Mikołaja. Ten sam Mikołaj, po latach stał się reklamową twarzą Coca-Coli. #6 Nie ma prezentów? Podczas amerykańskiej wojny secesyjnej zorganizowana przez północne stany morska blokada była wyjątkowo efektywna – przez pewien czas południe odcięte było od wielu importowanych towarów. Dzieciom, które nie potrafiły zrozumieć braku bożonarodzeniowego prezentu, rodzice musieli tłumaczyć, że Mikołaj nie dał rady przedrzeć się przez jankeskie statki. #7 Nieco inaczej Kostaryka, Kolumbia i część Meksyku nie jest obsługiwana przez Mikołaja. Zgodnie z tamtejszą tradycją osobą roznoszącą prezenty jest El Niño Jesus, czyli Dzieciątko Jezus #8 Jingle Bells Piosenka „Jingle Bells” kojarzona ze zbliżającymi się saniami Mikołaja skomponowana została w 1857 roku jako utwór, który został wykonany podczas tradycyjnych obchodów Świąt Dziękczynienia w jednej z bostońskich szkół niedzielnych. Z jakiegoś powodu piosenka ta zyskała ogromną popularność i wkrótce zaczęto ją też śpiewać podczas świąt Bożego Narodzenia. #9 Rollo czy Rudolf? Czerwononosy renifer zgodnie z tradycją nazywał się Rollo, później zaczęto mówić na niego Reginald. Rudolfem nazwał go piosenkarz Robert autor kompozycji “Rudolph the Red-Nosed Reindeer”. #10 Mikołaj współcześnie Obecny wizerunek – czerwony płaszcz i czapka – został spopularyzowany w 1930 roku przez koncern Coca-Cola, dzięki reklamie napoju stworzonej przez amerykańskiego artystę, Freda Mizena. Z pewnością reklama ta pomogła utrwalić w powszechnej świadomości taki kostium świętego. Rok później nowy wizerunek św. Mikołaja przygotował, także na zlecenie Coca-Coli, Haddon Sundblom. Najbardziej charakterystyczny element stroju świętego Mikołaja – czerwona czapka z białym pomponem, stała się jednym z komercyjnych symboli świąt Bożego Narodzenia. za wikipedia, oraz

Obdarowywanie się prezentami jest bardzo miłe. Chyba dlatego tak bardzo lubimy świętego Mikołaja. Najczęściej święty Mikołaj kojarzy nam się z czerwonym strojem i czapką oraz z prezentami na wielkich saniach zaprzęgniętych przez renifery. Jaka jest prawdziwa historia świętego Mikołaja? Kim naprawdę był? Najczęściej w nocy z 5 na 6 grudnia przychodzi Mikołaj zostawia dzieciom prezenty. Oczywiście tym, które były grzeczne, ale rzadko zdarza się, żeby któreś dziecko nie dostało tego dnia prezentu, chociaż symboliczne rózgi też bywają. Rankiem najmłodsi - znajdują prezenty ukryte w bucie, pod poduszką, długiej skarpecie, czy w innym miejscu. Choć na upominki najbardziej czekają właśnie dzieci, to mikołajkowy zwyczaj wręczania sobie różnych drobiazgów cieszy również dorosłych. Z pewnością 6 grudnia to dobra okazja, aby pokazać bliskim, że są dla nas ważni. Kim jednak tak naprawdę był święty Mikołaj i skąd wziął się zwyczaj obdarowywania prezentami w tym dniu?Mikołajki obchodzimy na cześć św. Mikołaja, biskupa Miry. Urodził on się w Patarze na terenie obecnej Turcji około 270 roku . Słynął z życzliwości, dobrego serca i wyczulenia na krzywdę innych. Od najmłodszych lat był bardzo pobożny i chętnie pomagał ubogim, co było o tyle łatwiejsze, że jego rodzice byli bardzo zamożnymi z legend głosi, że jeden z mieszkańców Patary, który popadł w nędzę, postanowił sprzedać swoje trzy córki do domu publicznego. Gdy biskup dowiedział się o tym, nocą wrzucił przez komin trzy sakiewki z pieniędzmi. Wpadły one do pończoch i trzewiczków, które owe córki umieściły przy kominku dla wysuszenia. Stąd w krajach, gdzie w powszechnym użyciu były kominki, powstał zwyczaj wystawiania przy nich bucików lub skarpet na prezenty. Tam, gdzie kominków nie ma, św. Mikołaj po cichutku wsuwa prezenty pod poduszkę śpiącego biskupem zasłynął wśród wiernych jako dobroczyńca i gorliwy duszpasterz. Był orędownikiem biednych. Uratował też przed śmiercią trzech drobnych złodziejaszków upraszając cesarza Konstantyna I Wielkiego o darowanie im jedne z wielu cudownych historii o życiu biskupa Miry, które przyczyniły się do jego beatyfikacji i na zawsze rozsławiły imię Mikołaja jako orędownika biednych i potrzebujących pomocy. Z pewnością niewiele osób wie, że św. Mikołaj jest również patronem marynarzy. Podczas jego pielgrzymki do Jerozolimy na morzu rozpętała się potężna burza. Wokół biskupa zgromadziła się cała załoga prosząc go o wstawiennictwo do Boga, który wysłuchał modlitw i statek ocalał. Kult świętego Mikołaja zaczął się szybko rozpowszechniać w całym chrześcijańskim świecie. Świadczy o tym przede wszystkim liczba kościołów, które nazywane zostały jego imieniem. W samym Rzymie jest ich 11,natomiast w Polsce, aż 327. Popularyzację wizerunku świętego Mikołaja zawdzięczamy przede wszystkim Holendrom. Święty Mikołaj był bowiem patronem Amsterdamu i otaczano go tam szczególną czcią. Przedstawiany był jako stary człowiek w szatach biskupa, który jeździł na ośle. W Holandii zapiski o świętowaniu 6 grudnia pochodzą już z XIV wieku, kiedy uczniowie oraz członkowie chóru kościelnego dostawali kieszonkowe i mieli dzień wręczania sobie prezentów w dzień św. Mikołaja przyjął się szybko także wśród innych mieszkańców, a 6 grudnia 1804 roku urządzono pierwsze mikołajki w Polsce. Na temat tej tradycji w Polsce można przeczytać w tekstach z XVIII wieku. Oczywiście ówczesne podarki były skromniejsze od tych dzisiejszych. Grzeczne dzieci dostawały jabłka, złocone orzechy, czy też pierniki oraz drewniane krzyżyki. W miarę upływu czasu mikołajki nie były już kojarzone z rocznicą śmierci świętego Mikołaja, tylko z rubasznym, starszym panem w czerwonym stroju. Taki wizerunek świętego Mikołaja narodził się w Stanach Zjednoczonych w latach 30. ubiegłego wieku i przetrwał do pamiętać, że obchodzenie dnia świętego Mikołaja ma jeden cel - jest to niesienie radości innym. Dlatego 6 grudnia myślmy przede wszystkim o tym, żeby zrobić coś dobrego i miłego dla drugiej osoby. Pamiętajmy także, żeby ta potrzeba rodziła się z ofertyMateriały promocyjne partnera

Katolicy wierzą, że święty Mikołaj istniał naprawdę. Nie miał jednak czerwonego stroju ani reniferów, nie wchodził również do domów przez komin i nie pochodził z Laponii. Prawdziwy św. Mikołaj był biskupem, który swoje życie poświęcił potrzebującym. Katolicy wierzą, że święty Mikołaj istniał naprawdę. Nie miał jednak czerwonego stroju ani reniferów, nie wchodził również do domów przez komin i nie pochodził z Laponii. Prawdziwy św. Mikołaj był biskupem, który swoje życie poświęcił potrzebującym. Święty Mikołaj z Miry – wierzenia chrześcijan Chrześcijanie wierzą, że św. Mikołaj rzeczywiście żył - urodził się około 270 roku na terenie dzisiejszej Turcji. Był jedynakiem, który odziedziczony majątek po rodzicach postanowił rozdać potrzebującym, wrzucając biednym dzieciom prezenty przez okno. Duży wpływ na wychowanie Mikołaja miał jego stryj – biskup z Miry, który udzielił mu święceń kapłańskich. W ten sposób Mikołaj został biskupem Miry (dzisiejsze Demre). Biskup z Miry zmarł między 345 a 352 rokiem. W ikonografii chrześcijańskiej św. Mikołaj przedstawiany jest w biskupie szacie z infułą na głowie. Wizerunek św. Mikołaja został rozpowszechniony przez Holendrów - był patronem Amsterdamu. Zachowały się zapiski, które świadczą o tym, że w Holandii już w XIV wieku obchodzono święto 6 grudnia. W 1804 roku zorganizowano w Polsce po raz pierwszy Mikołajki – do dziś ludzie tego dnia obdarowują się prezentami. Święty Mikołaj – patron marynarzy, żeglarzy i rybaków Zgodnie z legendą, podczas jednej z pielgrzymek do Jerozolimy rozpętała się burza. Pielgrzymi zaczęli prosić biskupa o wstawiennictwo u Boga. Kiedy święty Mikołaj spojrzał w niebo i zaczął gorliwie się modlić, burza ustała, nikt nie stracił życia (jeden marynarz wypadł za burtę, ale biskup z Miry go wskrzesił). To wydarzenie sprawiło, że św. Mikołaja biskupa uznaje się za patrona marynarzy, żeglarzy i rybaków. Na niektórych obrazach biskup utrwalony został jako człowiek ratujący życie członkom statku. Św. Mikołaj z Miry posiada morskie atrybuty – kotwicę i okręt. Kasia gotuje z ciasto winogronowe Święty Mikołaj – współczesny wizerunek Współczesny wizerunek św. Mikołaja – czerwone szaty, czapkę z pomponem, przemieszczenie się na reniferach, lapońskie pochodzenie i wchodzenie do domu przez komin – upowszechnił koncern Coca Coli. Stało się to w 1930 roku, a pomysłodawcą reklamowego wizerunku św. Mikołaja był amerykański artysta – Fred Mizen.

Św. Mikołaj, biskup Myry, należy do najbardziej znanych i czczonych świętych, i to zarówno przez katolików, jak i prawosławnych. To do jego grobu w Bari Urban II zwołał w 1098 r. synod, na którym próbowano znieść podziały w chrześcijaństwie. Do dziś ten starożytny biskup jest ukochanym świętym dzieci, kojarzonym z wymarzonymi prezentami pod choinką. Jego wspomnienie przypada według kalendarza gregoriańskiego 6 grudnia, a w kalendarzu juliańskim - w 13 dni później oraz 9 (22) maja. Greckie imię Mikołaj (Nikolaos) oznacza "zwycięzca ludu" (lub zwycięski lud). Ma ono odpowiedniki we wszystkich językach narodów chrześcijańskich, np. angielski i francuski Nicolas, niemiecki Niklas, Klaus, holenderski Niklaas, Claas, czeski i słowacki Mikuláš, węgierski Miklós i wiele innych, a dzień 6 grudnia - "Dies Natalis Sancti Nicolai" nosi nazwy: niemieckie - Nicolai hiemals, Niclastag, w językach skandynawskich - Nielsdag, po walijsku - Clawsdach. Mikołaj urodził się prawdopodobnie ok. 270 r. w Licji (południowe wybrzeże Azji Mniejszej) w miejscowości Patara jako jedyne dziecko zamożnego małżeństwa chrześcijańskiego. Od młodości wyróżniał się pobożnością i był bardzo wrażliwy na ludzkie nieszczęścia. Po śmierci rodziców dzielił się chętnie swoim majątkiem z biednymi. Gdy dowiedział się, że trzy córki ubogiego mieszkańca miasta nie mogą wyjść za mąż, gdyż ich ojca nie stać na posag, podrzucił im ukradkiem większą sumę pieniędzy. Tę przypowieść wykorzystał Dante w "Boskiej komedii". Wybrany biskupem Myry (Demre w dzisiejszej Turcji), Mikołaj podbił serca wiernych nie tylko gorliwością pasterską, ale także troską o potrzeby materialne wiernych. Zmarł, jak mówi tradycja, 6 grudnia między rokiem 345 a 352 w wieku prawie 70 lat. Podobno w chwili jego śmierci ukazały się anioły i rozbrzmiały chóry anielskie. Relikwie z Myry przywieźli 9 maja w 1087 r. do włoskiego Bari tamtejsi marynarze, chroniąc je przed muzułmanami, którzy podbili biskupią stolicę św. Mikołaja. Pamiątkę tego dnia odnotowano także w kalendarzach jako wspomnienie świętego. Wkrótce św. Mikołaj stał się patronem Bari - największego miasta nad Adriatykiem. W 1089 bł. Urban II poświęcił grobowiec świętego w bazylice jego imienia, a w 9 lat później zwołał do tego miejsca synod w celu przywrócenia jedności między Kościołem prawosławnym a rzymskim. Wśród 184 biskupów, którzy w nim uczestniczyli, był prymas Anglii św. abp Anzelm z Canterbury. W 1197 r. bazylikę w Bari, zbudowaną nad szczątkami świętego, konsekrował kanclerz cesarza Henryka VI, biskup Hildesheimu. Przechowywany jest tam dokument z XII w., opisujący dzieje sprowadzenie relikwii świętego. Do dziś zachowały się w Mirze ruiny kościoła św. Mikołaja. W Bari co roku, 9 maja, w rocznicę sprowadzenia tam relikwii świętego, obchodzone są okolicznościowe uroczystości. Największe obchody odbywają się na pełnym morzu. W przeddzień święta wypływa z portu najokazalszy statek z 2-metrowej wielkości figurą biskupa, któremu towarzyszą wierni w procesji na bogato zdobionych łodziach, stateczkach i kutrach. Po przybyciu figury na brzeg obwozi się ją po odświętnie przybranym mieście na specjalnie przygotowanym powozie. Ta procesja morska kończy się ogólnym świętowaniem i fajerwerkami. Następnego dnia w kościołach odprawiane są nabożeństwa, a główna liturgia sprawowana jest przy grobie świętego w bazylice w Bari. Nawiasem mówiąc pochowano tam także pochodzącą właśnie z Bari królową Boną, żonę Zygmunta Starego i matkę Zygmunta Augusta. Mauzoleum za głównym ołtarzem ufundowała jej córka, Anna Jagiellonka. Na sarkofagu umieszczone są rzeźby klęczącej królowej Bony, a po jej bokach - świętych patronów Polski i Bari: Stanisława i Mikołaja. Hołd relikwiom świętego oddał 26 lutego 1984 Jan Paweł II, który na pamiątkę swej wizyty przekazał bazylice pastorał. Niedawno o relikwie św. Mikołaja upomniał się turecki minister kultury, który uważa, iż powinny one spocząć w muzeum w dzisiejszym Demre (dawna Myra), "a nie w pirackim mieście". Rektor bazyliki w Bari o. Damiano Bova OP zapowiedział już jednak, że Kościół nie zamierza reagować na te roszczenia, bo "relikwie św. Mikołaja są dobrami religii, nie kultury. Nie są one przeznaczone do oglądania w muzeum, lecz powinno się im oddawać cześć". Wokół postaci św. Mikołaja narosło wiele legend. Najstarszy pisemny dowód oddawania czci biskupowi z Miry to tzw. "Praxis de stratelatis" - legenda o cudownym uratowaniu trzech namiestników, niesłusznie skazanych na karę śmierci przez cesarza Konstantyna Wielkiego (306-37). Zachowany obecnie opis powstał prawdopodobnie między 460 a 580 rokiem, ale być może istnieją jeszcze starsze pisma. Legenda ta była w średniowieczu tak popularna, że do dziś zachowało się jeszcze ponad 50 jej różnych rękopisów. Bardzo popularna była też legenda, jak to Mikołaj swoją modlitwą uratował od niechybnego utonięcia rybaków w czasie gwałtownej burzy. Dlatego czczony jest on także jako patron marynarzy i rybaków. Niedawno przedstawiciele patriarchatów prawosławnych, konferencji episkopatów katolickich i Kościołów ewangelickich z 16 krajów basenu Morza Śródziemnego zaproponowali, by św. Mikołaja ogłosić patronem tego akwenu. Najstarsza znana biografia biskupa z Myry - "Vita per Michaelem", powstała prawdopodobnie ok. 750-850 r. w Konstantynopolu. Wyprzedziła ona nieco później spisaną biografię "Methodius et Theodorus" datowaną na początek IX wieku. Św. Mikołaj jest patronem bardzo wielu miejsc: miast, regionów i krajów, Grecji, Rosji i Lotaryngii, szwajcarskiej diecezji Lozanna-Genewa-Fryburg itp. Przede wszystkim jednak obrały go za swego patrona miasta hanzeatyckie oraz Amsterdam, Ankona, Bari, Fryburg, Meran i Nowy Jork. Liczbę poświęconych mu kościołów i ołtarzy tylko w średniowiecznych Niemczech obliczano na 4-5 tysięcy. W wielu miastach istniały też bractwa św. Mikołaja, zakładane przez kupców, marynarzy i różne cechy rzemieślnicze. Jednym z najstarszych jest Bractwo św. Mikołaja w Kolonii, powstałe prawdopodobnie w 1201 r. Później w mieście tym działały jeszcze trzy inne bractwa noszące imię tego świętego. Istniały one również w Polsce, np. w Lublinie (od 1619), Żydowie koło Poznania, Maniszewie koło Obornik. Imię Mikołaja obrało pięciu papieży (w tym jeden antypapież), z których ostatni - Mikołaj V (Tommaso Parentucelli) kierował Kościołem w latach 1447-55. Św. Mikołaj jest patronem dziewcząt pragnących wyjść za mąż, kobiet chcących urodzić dziecko, noworodków, ludzi morza, flisaków, dokerów, kupców, młynarzy, pasterzy, rybaków, piekarzy, rzeźników, krawców, tkaczy, podróżnych i pielgrzymów, więźniów, adwokatów, notariuszy, handlarzy winem i zbożem, właścicieli i żebraków. Zaliczany był do Czternastu Świętych Wspomożycieli. W Polsce św. Mikołaj był również bardzo popularny. Pod jego wezwaniem jest 327 kościołów, w tym trzy katedry: w Elblągu, Kaliszu i Bielsku-Białej. Najokazalsze kościoły św. Mikołaja znajdują się w Gdańsku i Elblągu. Natomiast największe polskie sanktuarium ku czci tego świętego mieści się w Pierśćcu koło Skoczowa na Śląsku Cieszyńskim. Pierwszą poświęconą mu kaplicę zbudowano tam już w XIV wieku. Szczególną czcią otaczana jest cudowna figura św. Mikołaja, przy której wierni od lat wypraszają łaski zdrowia dla siebie i bliskich. Zwyczaj wręczania dzieciom prezentów powstał w średniowieczu. Zapoczątkowało go udzielanie stypendiów i zapomóg przez szkoły mające za patrona św. Mikołaja. Z upływem lat zwyczaj ten przekształcił się w obdarowywanie prezentami dzieci, a także wszystkich członków rodzin. Co najmniej od XV w. istniał zwyczaj budowania "łódeczek św. Mikołaja", w które święty miał składać prezenty. Z czasem łódeczki zastąpiły buty i skarpety, lub - w regionach protestanckich - adwentowe talerze z darami.

Sobota, 28 listopada 2020 (15:13) Czerwony strój, długa biała broda, sanie z reniferami... I oczywiście wór pełen prezentów. To pierwsze skojarzenia nasuwające się na myśl o Świętym Mikołaju. A jednocześnie dowód na to, jak inne są nasze wyobrażenia o tej postaci od tych, które ludzie mieli jeszcze... w XIX wieku. W średniowiecznych przekazach historycznych pojawiały się informacje o biskupie Mikołaju, który żył w tureckim mieście Mira na przełomie III i IV stulecia. Jego życie jest owiane wieloma legendami, ale we wszystkich pojawia się jako ten, który czynił dobro, a jednocześnie odznaczał się dyskrecją. według podań biskup miał rozdać swój majątek biednym. Postać ta była czczona od IX wieku - 6 grudnia w Konstantynopolu odbywały się uroczystości z okazji święta Mikołaja. Popularność postaci i jej święta rozprzestrzeniła się na cały świat chrześcijański. Przez wieki wykształciły się rozmaite zwyczaje związane z obchodami tego dnia - na przykład we Francji zakonnice zanosiły paczki z upominkami dzieciom z biednych rodzin. Z czasem wizerunek Mikołaja zaczął ulegać zmianie. Pierwszym bodźcem była postać Sinterklaasa pojawiająca się w tradycji holenderskiej - szczupły mężczyzna w podeszłym wieku, ubrany w tradycyjną szatę biskupią i przybywający do Holandii na statku parowym z Hiszpanii. Rozdawał on upominki dzieciom, które jednak musiały na to zapracować dobrymi uczynkami. Ten wizerunek Mikołaja jest zdecydowanie bliższy naszym współczesnym wyobrażeniom. Te jednak ukształtował tak naprawdę XIX-wieczny rysownik Thomas Nats. Amerykański karykaturzysta w 1881 roku w tygodniku Harper's Weekly opublikował ilustrację, na której św. Mikołaj rozdaje prezenty żołnierzom biorącym udział w wojnie secesyjnej. Co ciekawe, to on prawdopodobnie jako pierwszy przedstawił Świętego Mikołaja z charakterystyczną, elfią czapką zamiast mitry. Nats wzorował się na wizerunku Mikołaja z wiersza "Noc Wigilijna" Clementa Clarke’ Moore’a z 1822 roku, gdzie po raz pierwszy opisany został nie jako postać duchowna, ale rubaszny człowiek w futrze, palący fajkę. Mało tego Nats przedstawił go na jednym z rysunków na Biegunie Północnym. Stąd już blisko do Laponii! Ulokowanie w tym regionie Finlandii jowialnego staruszka wraz z fabryką zabawek i wioską elfów zawdzięczamy właśnie fińskiemu dziennikarzowi. W jednej ze swoich audycji opowiadał o Świętym Mikołaju, którego na własne potrzeby umieścił w Laponii. Historia okazała się na tyle atrakcyjna, że faktycznie powstała w tym regionie wioska Świętego Mikołaja z prawdziwego zdarzenia. Znajduje się na obrzeżach miasta Rovaniemi i jest prawdziwą atrakcją turystyczną. Wizerunek Mikołaja, jaki występuje w czasach współczesnych, spopularyzował w latach 30. koncern Coca-Cola. Amerykański ilustrator Huddon Sundblom stworzył do reklamy tego napoju rysunek jowialnego staruszka z białą brodą, wąsami i bokobrodami w czerwonym płaszczu. Pod tą postacią Mikołaj znany jest na całym świecie, popularności mogą mu pozazdrościć największe gwiazdy show-biznesu i celebryci. CZYTAJ RÓWNIEŻ: Jak Święty Mikołaj stał się celebrytą Warto pamiętać, że nie w każdym kraju to Mikołaj przynosi prezenty pod choinkę. W Rosji na przykład obdarowującym jest Dziadek Mróz, w Hiszpanii - Trzej Królowie, a we Francji - Pere Noel, Julemand w Norwegii i Babbo Natale we Włoszech. Ciekawie wygląda tradycja przynoszenia prezentów w Holandii. Tu podarki rozdaje wspomniany Sinterklaas - postać wzorowana na tradycyjnym wyglądzie Świętego Mikołaja - biskupa kościoła katolickiego. Towarzyszy mu zwykle pomocnik niosący na plecach worek z prezentami - Czarny Piotr. Czemu jednak w Holandii Sinterklaas przyjeżdża... z Hiszpanii? W dawnych czasach określenie "daleki kraj" kojarzyło się Holendrom z Hiszpanią, więc automatycznie przyjęto, że Mikołaj przybywający z daleka, pochodzi właśnie z rejonu Półwyspu Iberyjskiego. Tej tradycji nie zmieniono do dziś.

Święta Bożego Narodzenia pełne są symboli i tradycji charakterystycznych i typowych dla różnych części świata, jednak jednym z ich największych, współczesnych symboli jest postać ubranego w czerwony płaszcz i charakterystyczną czapkę z pomponem, nieco grubszego starszego mężczyzny z białą brodą. Mało kto jednak wie, że postać ta jest sama w sobie zlepkiem symboli i tradycji z całego świata, a swój współczesny wygląd zawdzięcza długiej ewolucji. Postać Świętego Mikołaja to zarówno postać typowo popkulturowa jak i historyczna. Wszystko zaczęło się od Św. Mikołaja, biskupa Miry, który według różnych legend pomagał ubogim, zwłaszcza dzieciom – istnieje wiele różnych wersji jego historii, przez co nie można jednoznacznie powiedzieć która jest najbardziej bliska prawdzie. Pierwsze konkretne informacje na jego temat pojawiły się w VI wieku. Według nich urodził się w 270 roku i zmarł 6 grudnia 345 lub 352 roku. Z czasem, w tradycji chrześcijańskiej dzień 6 grudnia, zaczęto obchodzić jako dzień pamięci o nim. Tradycją stało się wręczanie tego dnia dzieciom prezentów. Sinterklaas i Zwarte Piet (fot. Tenorio81/Wikimedia Commons) Według tradycji, grzeczne dzieci otrzymują tego dnia prezenty umieszczone w skarpecie lub bucie, albo pod poduszką. Niegrzeczne dzieci otrzymują natomiast rózgę. Tradycja ta wiąże się z legendą o Św. Mikołaju, który postanowił pomóc człowiekowi, który z powodu braku pieniędzy chciał sprzedać swoje trzy córki do domu publicznego. Dowiedziawszy się o tym, wrzucił przez komin trzy sakiewki z pieniędzmi, które wpadły do pończoch i butów suszących się przy kominku (warto dodać, że legenda ta pojawiła się w IX wieku). Z czasem postać Św. Mikołaja zaczęła ewoluować, a wraz z wprowadzeniem kalendarza gregoriańskiego, różniącego się od kalendarza juliańskiego, tradycje z 6 grudnia zaczęto łączyć z dniem Bożego Narodzenia – ze względu na to, że daty te w obu kalendarzach wypadały koło siebie. Duży wpływ na postać Świętego Mikołaja miała również tradycja holenderska i postać Sinterklaasa, który pod pewnym względem wywodził się z legendy o Św. Mikołaju. Święty Mikołaj współcześnie Tradycje holenderskie z czasem zaczęły przenikać do kultury anglosaskiej, a w XVIII wieku zyskały popularność po drugiej stronie Atlantyku, w Ameryce. To właśnie wówczas zaczęła rodzić się współcześnie znana nam postać Świętego Mikołaja. W opublikowanym w 1823 roku wierszu „Noc wigilijna” Święty Mikołaj po raz pierwszy pojawił się na saniach ciągniętych przez renifery (wcześniej w kulturze holenderskiej jego pomocnikiem był ciemnoskóry Zwarte Piet). 1 stycznia 1881 roku w gazecie Harper’s Weekly pojawił się natomiast rysunek przedstawiający Świętego Mikołaja w charakterystycznej czapce z pomponem zamiast mitry, będącej cechą charakterystyczną postaci biskupa Św. Mikołaja. W kolejnych latach, głównie za sprawą Amerykanów, Święty Mikołaj zaczął zyskiwać kolejne atrybuty znane nam współcześnie – charakterystyczny czerwony płaszcz, czarny pas, duży brzuch oraz pomocnicy w postaci elfów. Duży wpływ na popularyzację takiego wyglądu miały firmy promujące się w okresie świątecznym właśnie takimi postaciami. Jedną z nich był koncern Coca-Cola, który od 1930 roku korzystał w swoich reklamach z wizerunku Świętego Mikołaja stworzonego przez artystów Freda Mizena i Haddona Sundbloma. Święty Mikołaj współcześnie Z czasem wizerunek popkulturowy Świętego Mikołaja całkowicie zastąpił jego historyczny pierwowzór i zyskał popularność nie tylko w krajach anglosaskich, ale również w całej Europie. Każdy z krajów dokładał do niego swoje własne tradycje i cechy, dzięki którym powstały „lokalne wersje Świętego Mikołaja”. Dobrym przykładem może być występujący w Wielkopolsce, Ziemi Lubuskiej, Kujawach i na Warmii Gwiazdor. Obecnie Święty Mikołaj w popkulturowym znaczeniu zaczął stawać się ważniejszą częścią Świąt Bożego Narodzenia niż obchodzona tego dnia rocznica narodzin Jezusa Chrystusa, przez co święto to zaczęło tracić religijne znaczenie. Nie zmienia to jednak faktu, że Święty Mikołaj wywodzi się z tradycji chrześcijańskiej, która ewoluowała i zyskiwała świeckie cechy, zachowując jednak najważniejszy elementem, jakim było obdarowywanie innych prezentami. Święty Mikołaj (fot. Jonathan Meath) Gdybym miał spisać wszystkie swoje zainteresowania to nie starczyłoby mi życia. Głównie interesuję się historią, militariami i techniką a także fotografią, ale lista ta mogłaby być znacznie dłuższa. Skończyłem studia na kierunkach stosunki międzynarodowe oraz dziennikarstwo i komunikacja społeczna na Wydziale Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM.

Starszy pan z białą brodą, w czerwonym kostiumie i z głośnym śmiechem – w ten sposób od lat jest pokazywana postać św. Mikołaja. Tak naprawdę był biskupem i pomagał potrzebującym.– Ta postać została wytworzona przez plastyka pracującego dla koncernu Coca-Cola w 1931 roku – mówi Jan Matysik z agencji Cumulus. – Została ona wykorzystana do celów typowo komercyjnych. Ta postać jest bardzo spójna pod kątem komercyjnym i marketingowym. Jest to osoba starsza, w rozmiarze XXL, bardzo często kojarzona przez konsumentów na całym świecie jako ktoś, kto jest bardziej rubaszny, ale też ktoś, kto jest sympatyczny i ma pewnego rodzaju dystans do świata. Ma też długą, piękną, białą brodę, nosi czapkę, jest zawsze uśmiechnięty. Skoro on daje nam prezenty, jest ciągle uśmiechnięty i niczego od nas nie oczekuje, to takiej osoby trudno nie pokochać.– Jeżeli sięgamy do historii i tego, co wiemy na temat św. Mikołaja, a nie jakiegoś krasnala zwanego Mikołajem, to był on biskupem Miry – mówi ks. prof. Marcin Wysocki z Wydzialu Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. – Przyszedł na świat prawdopodobnie w Grecji, w III wieku. Żył na przełomie III/IV wieku. Zasłynął przede wszystkim jako człowiek czyniący wiele dobra, jako ten, który swój majątek, jaki miał po śmierci rodziców, miał rozdać ubogim, a później jako biskup też przekazywał pieniądze na biednych, samotnych i potrzebujących pomocy.– Pamiętam jeszcze czasy, w których funkcjonowały obie te postaci – mówi Jan Matysik. – Wydaje mi się, że czasem dobrze jest, że nie łączymy tego sacrum i profanum tak bardzo bezpośrednio. Wyobrażam sobie, że mielibyśmy reklamę, w jakiej nasz święty biskup z Miry proponuje nowy majonez, który jest w cenie 2,99 za słoiczek. Myślę, że nie byłoby to zbyt eleganckie. Natomiast taka osoba, która mówi „Ho, ho ho! Merry Christmas!” i proponuje nam nowy telewizor w promocji mieści się jeszcze w tej konwencji świątecznej.– Jeden z rysunków, który bardzo mi się podoba, to ten prawdziwy św. Mikołaj w mitrze, ciągnący za czapkę po ziemi tego krasnala, i mówiący: „Nie będzie mi tu pajacował”. To jest element naszej popkultury, więc niech on dalej reklamuje Coca-Colę, niech pojawia się w różnych reklamach, ale my powinniśmy przede wszystkim zwracać uwagę na to, że mamy takiego orędownika, takiego patrona, który oprócz rzeczy ziemskich, prezentów na Ziemi, jest w stanie dać nam znacznie więcej. Powinniśmy to przekazywać i o tym mówić, że ten święty Mikołaj to nie tylko ten krasnal ubrany na czerwono, ale ktoś inny, kto istniał naprawdę, był biskupem, został świętym. A kto chce, niech wierzy i przyjmuje tego czerwonego krasnala – mówi ks. prof. Marcin Wysocki .Święty Mikołaj zmarł 6 grudnia około roku 350 i został pochowany w Mirze. InYa/ opr. DySzczNa zdj. Ikona Aleksa Pietrowa z 1294 roku, przedstawiająca św. Mikołaja / fot.

Święty Mikołaj, biskup Miry gdzie: Muzeum Etnograficzne, kiedy: Postać św. Mikołaja wspominana w Kościele 6 grudnia należy do najbarwniejszych w całej hagiografii. W jego żywocie, z braku wiarygodnych źródeł historycznych, prawda zespala się z legendą, tworząc jedną urzekającą i niezwykłą całość. Niemal każde wydarzenie z jego życia naznaczone jest cudownością, dlatego wśród wyznawców prawosławia święty zyskał przydomek „cudotwórca”. Lecz tak, jak sam dokonywał cudów, tak w cudowny sposób mnożyły się o nim legendy wiele wieków później. Ten niezwykle „zapracowany” święty, jeden z Czternastu Świętych Wspomożycieli, jeszcze w wiekach średnich należał do najbardziej czczonych. Palmę pierwszeństwa odebrali mu później święci zakonnicy franciszkańscy: Antoni Padewski i Franciszek z Asyżu. Imię Mikołaj wywodzi się z języka greckiego od rzeczownika nike, oznaczającego zwycięstwo i słowa laos, oznaczającego lud, co w połączeniu daje „zwycięski lud”. Ma ono wiele odmian, np. Nikolas, Niklas, Klaus, Mikulasz, Miklos. Karty z żywota Święty Mikołaj urodził się w 270 r., według jednych hagiografów w Patarze w Azji Mniejszej lub jak twierdzą inni w Patrasie w Grecji. Zamożni rodzice, będąc w podeszłym wieku, jego przyjście na świat wyprosili modlitwą, dlatego jak głosi legenda, zaraz po urodzeniu dziecina o własnych siłach stanęła w misce z wodą, by Bogu wyrazić wdzięczność za ten cud. Atmosfera rodzinnego domu słynącego z żarliwej chrześcijańskiej wiary i miłości okazywanej bliźnim zrodziła legendę, jakoby niemowlę na znak postów w środy i piątki ssało pierś matki tylko raz dziennie. Młody Mikołaj odznaczał się cnotliwością, a słuchając nauk Metodiusza biskupa Patary obrał drogę duchowną. Rozkochany w Chrystusie wybrał się do miejsc, gdzie Pan Jezus nauczał i przez Egipt zawędrował do Ziemi Świętej. Prowadzony wewnętrznym głosem, po powrocie z podróży, przybył do Miry, w której miano obrać nowego biskupa. Podanie głosi, że został nim św. Mikołaj, gdyż jako pierwszy wszedł rano do świątyni, a taka przepowiednia, objawiła się sędziwemu kapłanowi. Mikołaj zaskoczony wydarzeniami podjął obowiązki biskupa Miry. Były to czasy prześladowania chrześcijan, więc gorliwość w służbie Jedynemu Bogu przysporzyła mu wielu wrogów. Za czasów cesarza Dioklecjana został pojmany i wtrącony do więzienia, z którego uwolnił go cesarz Konstantyn Wielki. Przyjmuje się, że Mikołaj uczestniczył w obradach pierwszego soboru powszechnego w Nicei w 325 r., gdzie bardzo gorliwie wystąpił przeciw herezji Ariusza, przeczącej boskiej naturze Chrystusa. Ostatnie lata swojego życia spędził w Mirze (obecnie Demre w Turcji), gdzie zmarł pomiędzy 345 a 352 rokiem. Podania o niezwykłych czynach Święty Mikołaj już od młodości słynął z wrażliwości na krzywdę ludzką i miłosiernych uczynków. Cały swój niemały majątek, jaki odziedziczył po zmarłych rodzicach, rozdał ubogim i potrzebującym. Wokół jego dobroczynnych gestów, wypełnianych skrycie i z wielką delikatnością, już za jego życia, krążyły legendy. Najbardziej znana, to opowieść o trzech ubogich pannach, które ojciec z braku pieniędzy na posag, chciał zmusić do nierządu. Mikołaj przejęty tą sytuacją, pod osłoną nocy, wrzucał im przez okno sakiewki ze złotem, pomagając po kolei każdej z nich. Dlatego został św. Mikołaj patronem dziewic i panien na wydaniu, a atrybutami ilustrującymi tę legendę są zazwyczaj trzy złote kule (wymiennie sakiewki, sztabki złota, chleby) na księdze. (Fot. 1) Inna legenda głosi, że wskrzesił on do życia trzech żaków, młodzieńców, którzy w poszukiwaniu noclegu trafili do rzeźnika, a ten pozbawił ich życia i poćwiartowane ciała zakisił w beczce. W innej wersji tej legendy ostrzegł młodzieńców, nie dopuszczając do zbrodni. Z tego powodu obrano go za patrona uczniów, studentów, bednarzy, a nawet rzeźników! Na wizerunkach ilustrujących tę legendę z łatwością odnajdziemy cebrzyk z trzema chłopcami. (Fot. 2) Jeszcze inne podanie głosi, iż Mikołaj uratował przed śmiercią trzech legionistów (wodzów rzymskich), skazanych na śmierć za dezercję i wtrąconych do więzienia. Święty Mikołaj objawił się wówczas we śnie cesarzowi Konstantynowi i swoją elokwencją doprowadził do ich uwolnienia. Z tego powodu patronuje też więźniom, żołnierzom i adwokatom. Motyw ten ma inne jeszcze wersje. Następnym cudownym zdarzeniem w życiu świętego było uciszenie nawałnic podczas morskiej podróży, w której sam uczestniczył. Inna legenda głosi, że żeglarze, pamiętając wcześniejszy cud św. Mikołaja przyzywali go w modlitwach podczas kolejnej burzy, i że wówczas zjawił się we mgle, chwycił za ster i przyprowadził bezpiecznie statek do portu. Nic więc dziwnego, że za patrona obrali go żeglarze, marynarze, rybacy, flisacy i kupcy. Aby zakończyć sferę legendarną narosłą wokół świętego warto dodać, że jeszcze jedna piękna opowieść dotyczy czasów średniowiecza, kiedy to relikwie świętego przewiezione zostały w 1087 roku z Miry do włoskiego miasta Barii nad Adriatykiem. Mirę najechali w tym czasie muzułmańscy Turcy, więc w obawie przed nimi, kupcy włoscy potajemnie wywieźli relikwie. To włoskie miasto leżące na trasie wypraw krzyżowych, było miejscem postoju, a przy grobie świętego krzyżowcy zaopatrywali się w tzw. mannę, czyli „olejek świętego Mikołaja”, który kroplami wyciekał z jego kości i roztaczał przyjemną woń. Ten pośmiertny cud, potwierdzony znacznie wcześniej przez patriarchów Konstantynopola, np. św. Jana Chryzostoma, sprawił, że za swego patrona obrali go aptekarze i wytwórcy perfum. Postać świętego w obyczajowości i folklorze europejskim Wokół postaci św. Mikołaja wytworzyła się też ciekawa obyczajowość. Jej początki zrodziły się w mieście Bari, gdzie do dziś, w XII-wiecznej bazylice pod jego wezwaniem, znajdują się relikwie świętego. Właśnie tutaj w XIII w. znana wcześniej w Europie zwyczajowa zabawa obierania w szkołach klasztornych jednego chłopca na biskupa, który „rządził” do 28 grudnia, a więc do dnia upamiętniającego rzeź niewiniątek, przeniesiona została na 6 grudnia, czyli dzień św. Mikołaja. Okres „panowania” tak wybranego „biskupa” znacznie przedłużono. W tym też czasie pod patronatem tego świętego rozdawano w szkołach stypendia i zapomogi. Być może był to początek powszechnego dziś zwyczaju obdarowywania dzieci słodyczami wkładanymi rankiem do butów oraz prezentów bożonarodzeniowych od „św. Mikołaja”. Współcześnie w mieście Bari, mają miejsce (w maju) doroczne uroczystości upamiętniające sprowadzenie tutaj relikwii świętego. Do brzegu dopływają statki, a na największym z nich znajduje się figura św. Mikołaja, którą następnie w barwnej procesji obwozi się po mieście. Równie ciekawa jest też obyczajowość ludowa. W krajach alpejskich w dniu św. Mikołaja swawolą i grasują przebierańcy. A jak jest w polskim folklorze i współczesnej kulturze? We wsiach Beskidu Śląskiego, w tym czasie, spotkać można grupy przebierańców zwane mikołajami. W ich składzie są tzw. partie „białych”, którym przewodzi św. Mikołaj w otoczeniu ministrantów i wikariuszy oraz tzw. „czarnych” na czele z Lucyferem. Ich kolędowanie symbolizuje odwieczną walkę dobra ze złem i oczekiwane jest zawsze z wielkimi emocjami, mimo iż wiadomo, że w tym starciu dobro zwycięży. Pamiętać też trzeba, że w tradycji ludowej św. Mikołaj to opiekun bydła i trzód oraz obrońca ludzi i inwentarza przed groźnymi wilkami. Dlatego w dniu jego święta kropiono bydło święconą wodą i czyniono nad nim znak krzyża. Na terenach wschodniej i południowo-wschodniej Polski gospodarze i pasterze modlili się o pomyślność w hodowli i wypasie, palili ognie i składali na ołtarzach w cerkwiach i kościołach takie dary jak: drób, barany, owce czy miód. Powszechnie modlono się do św. Mikołaja, by uchronić domostwo przed plagą gryzoni, a w centralnej Polsce zwracano się do niego w modlitwach, wypraszając ochronę przed wilkami: „Święty Mikołaju Trzymaj wilka w raju Trzymaj go za nogę Aż trafię na drogę.” Łukasz Gołębiowski swoim dziele Lud polski. Jego zwyczaje i zabobony wydanym w 1830 r. pisze, że Kujawiacy: „Świętego Mikołaja poczytują swym patronem; do niego się udają we wszelkich potrzebach”. Zwyczaj obdarowywania dzieci na wsi prezentami w dniu św. Mikołaja to już nowsza tradycja. Na ziemi dobrzyńskiej znany był dopiero po I wojnie światowej. Natomiast wcześniej w tym regionie, w niektórych wsiach, w wigilię praktykowano zwyczaj chodzenia „gwizdów” lub „gwiazdorów”, tj. mężczyzn ubranych w stare kapoty z maskami na twarzy, którzy przepytywali dzieci z pacierza, odpowiednio niesfornych karcąc „pydą” lub obdarowując suszoną brukwią (dawne cukierki) tych, którzy egzamin zdali. Widać w tym zwyczaju oddziaływanie Pomorza, gdzie był powszechnie znany i gdzie do dziś na św. Mikołaja mówi się Gwiazdor. Trzeba jednak podkreślić, że we współczesnej kulturze św. Mikołaj jest niesłychanie popularnym i najbardziej ulubionym świętym dzieci, którym co roku przynosi prezenty. Dawniej były to pierniki, obwarzanki, drewniane zabawki czy ciepła odzież. Dzisiaj mikołajkowych prezentów jest znacznie więcej, a otrzymują je także dzieci na Boże Narodzenie. Ponadto wygląd św. Mikołaja, znany w sztuce religijnej jako biskup Miry, w duchownym stroju z pastorałem w ręku uległ głębokiej przemianie. Dawny dobrotliwy biskup coraz częściej ukazywany jest jako rubaszny krasnal, odziany w luźny płaszcz, obszyty białym futrem ze spiczastą czapką na głowie. Ten znany powszechnie wizerunek stworzyli najpierw amerykanie, malarz Robert W. Weir w 1808 roku i rysownik Thomas Nast w l. 60. XIX wieku oraz w Europie ok. 100 lat temu malarz Moritz von Schwind. Wraz ze zmianą wizerunku poszły w parze wymienne jego nazwy. Jak do tego doszło? Otóż po reformacji kult św. Mikołaja zanikł w krajach protestanckich, a zachowany jeszcze u Holendrów pod nazwą Sinterklass (hol. św. Mikołaj) został przeniesiony wraz z kolonistami, najpierw do Nowego Amsterdamu (obecnie Nowy Jork), gdzie anglojęzyczni koloniści, łącząc tę postać ze skandynawskim czarownikiem, dali mu nazwę Santa Claus. W tym czasie postać tak nazwana dawała dzieciom prezenty w Boże Narodzenie. Trzeba jednak podkreślić, że postać rubasznego krasnala o pełnych policzkach upowszechniona została w kulturze masowej prze wojną dzięki kampanii reklamowej coca-coli, dla której amerykański ilustrator Huddon Sundblom stworzył taki właśnie wizerunek. Po jego śmierci w 1976 r., nadal jego rysunki wykorzystywane są przez ten koncern. W Anglii św. Mikołaj nazywany jest Father Christmas, w Niemczech usiłował go zastąpić Weihnachtsmann, w Polsce w okresie minionego ustroju i w byłym Związku Radzieckim zaczęto go nazywać Dziadkiem Mrozem lub Gwiazdorem, jak to było już wcześniej na Pomorzu. Jednakże, mimo tylu prób przekształcenia jego tożsamości to nadal w powszechnej świadomości pozostaje dobrotliwym biskupem i wzorem dyskretnego darczyńcy szanującego uczucia i godność obdarowywanych. Z tego powodu stał się św. Mikołaj patronem wielu stowarzyszeń i organizacji charytatywnych. Krystyna Pawłowska Fot. 1. św. Mikołaj, ludowa rzeźba Jana Durkiewicza z 1986 r., w której artysta sprowadził atrybut symbolizujący posag panien do jednej sakiewki, zb. MZKiD we Włocławku, fot. M. Kwiatkowski Fot. 2. św. Mikołaj na drzeworycie ludowym: grafika z: J. Grabowski, Ludowe obrazy drzeworytnicze, Warszawa 1970. This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you Read More

iStockRysunek Święty Mikołaj - Stockowe grafiki wektorowe i więcej obrazów Biskup - Biskup, Krampus, St NicholasPobierz tę ilustrację wektorową Rysunek Święty Mikołaj teraz. Szukaj więcej w bibliotece wolnych od tantiem grafik wektorowych iStock, obejmującej grafiki Biskup, które można łatwo i szybko #:gm1288632178$9,99iStockIn stockRysunek Święty Mikołaj – Stockowa ilustracja wektorowaRysunek Święty Mikołaj - Grafika wektorowa royalty-free (Biskup)OpisSaint Nicholas cartoon character isolated vectorObrazy wysokiej jakości do wszelkich Twoich projektów$ z miesięcznym abonamentem10 obrazów miesięcznieNajwiększy rozmiar:Wektor (EPS) – dowolnie skalowalnyID zbioru ilustracji:1288632178Data umieszczenia:30 listopada 2020Słowa kluczoweBiskup Ilustracje,Krampus Ilustracje,St Nicholas Ilustracje,Święty Mikołaj Ilustracje,Ilustracja Ilustracje,Boże Narodzenie Ilustracje,Chrześcijaństwo Ilustracje,Clip Art Ilustracje,Dorosły,Dowcip rysunkowy Ilustracje,Grafika wektorowa Ilustracje,Grudzień Ilustracje,Jedna osoba Ilustracje,Kostium Ilustracje,Kwadratowy Ilustracje,Ludzie Ilustracje,Mężczyźni Ilustracje,Neutralne tło Ilustracje,Pokaż wszystkieCzęsto zadawane pytania (FAQ)Czym jest licencja typu royalty-free?Licencje typu royalty-free pozwalają na jednokrotną opłatę za bieżące wykorzystywanie zdjęć i klipów wideo chronionych prawem autorskim w projektach osobistych i komercyjnych bez konieczności ponoszenia dodatkowych opłat za każdym razem, gdy korzystasz z tych treści. Jest to korzystne dla obu stron – dlatego też wszystko w serwisie iStock jest objęte licencją typu licencje typu royalty-free są dostępne w serwisie iStock?Licencje royalty-free to najlepsza opcja dla osób, które potrzebują zbioru obrazów do użytku komercyjnego, dlatego każdy plik na iStock jest objęty wyłącznie tym typem licencji, niezależnie od tego, czy jest to zdjęcie, ilustracja czy można korzystać z obrazów i klipów wideo typu royalty-free?Użytkownicy mogą modyfikować, zmieniać rozmiary i dopasowywać do swoich potrzeb wszystkie inne aspekty zasobów dostępnych na iStock, by wykorzystać je przy swoich projektach, niezależnie od tego, czy tworzą reklamy na media społecznościowe, billboardy, prezentacje PowerPoint czy filmy fabularne. Z wyjątkiem zdjęć objętych licencją „Editorial use only” (tylko do użytku redakcji), które mogą być wykorzystywane wyłącznie w projektach redakcyjnych i nie mogą być modyfikowane, możliwości są się więcej na temat obrazów beztantiemowych lub zobacz najczęściej zadawane pytania związane ze zbiorami ilustracji i wektorów.

ŚW. MIKOŁAJ, biskup Miry, był uznawany za wielkiego dobroczyńcę i wokół jego życiorysu stworzono wiele legend. Santa claus to już jego odległe amerykańskie echo. Do wykreowania wizerunku tej postaci przyczyniły się ilustracje w prasie i książkach z XIX wieku, a także reklamy Coca-Coli z lat 30. XX wieku. . Sergey Kohl - shutterstock, Pellerin Jean-Charles - Biblioteka Narodowa Ubrany na czerwono starzec z długą białą brodą, rozwożący po świecie prezenty w zaprzężone w renifery saniach lecących po niebie, stał się globalnym symbolem świąt Bożego Narodzenia, a zwłaszcza ich materialnego aspektu. Ten chrześcijański święty głęboko przeniknął do popkultury również w krajach od chrześcijaństwa kulturowo dalekich. Co więcej, stał się patronem przedświątecznych serii zwyżek na giełdach, czyli rajdu św. Mikołaja. Oczywiście postać św. Mikołaja przez ponad 1700 lat obrosła elementami, które mocno oddaliły ją od historycznego oryginału, a jej ewolucja mocno odzwierciedlała zmiany w cywilizacji zachodniej. Najpopularniejszy biskup Historyczny św. Mikołaj był Grekiem. Urodził się w mieście Patras około 270 r. Został biskupem miasta Mira (obecnie Demre w południowej Turcji). Był więziony za wiarę podczas ostatnich rzymskich prześladowań, a biorąc w 325 r. udział w soborze nicejskim, uderzył w twarz Ariusza, twórcę arianizmu, czyli herezji kwestionującej bóstwo Chrystusa. Mikołaj z Miry był znany jednak nie tyle z krewkiego charakteru, co z działalności charytatywnej. Jedna z legend mówiła, że podrzucił do ubogiego domu pieniądze na posag dla trzech panien, które ojciec chciał sprzedać do domu publicznego. Miał też wyprosić u cesarza ułaskawienie dla młodzieńców skazanych na karę śmierci i wskrzesić trzech mężczyzn zabitych przez hotelarza, któremu nie mogli zapłacić za pokój w pensjonacie. Mikołaj był biskupem bardzo szanowanym przez lud za życia, a po śmierci jego kult szybko się rozprzestrzeniał. Najstarszy wizerunek biskupa Mikołaja pochodzi z VI w. i zachował się w jednym z kościołów w Bejrucie. W tym czasie w Konstantynopolu wystawiono mu bazylikę. Jego grób doznawał czci w Mirze, a w 1087 r. został przeniesiony do włoskiego Bari. „Gdybym miał tysiąc ust i tysiąc języków, nie byłbym zdolny zliczyć wszystkich kościołów, wzniesionych ku jego czci" – twierdził jeden ze średniowiecznych kronikarzy. W Polsce jest obecnie 327 kościołów poświęconych św. Mikołajowi. Jest on uznawany za patrona: Albanii, Grecji, Rosji, Antwerpii, Bydgoszczy, Chrzanowa, Elbląga, Głogowa, Moskwy, cukierników, piekarzy, gorzelników, kierowców, marynarzy, kupców, studentów, panien szukających męża i więźniów. Jest również jednym z najpopularniejszych świętych w prawosławiu, uznawanym za wielkiego cudotwórcę. Kult św. Mikołaja przetrwał również w części krajów protestanckich. Dzień 6 grudnia (czyli data śmierci świętego) był tam przemianowywany z Dnia św. Mikolaja na Dzień Mikołaja. W wielu tradycjach europejskich św. Mikołaj przejmował atrybuty dawnych pogańskich bogów. U Słowian – zwłaszcza na Rusi – wchodził w dawną rolę boga Welesa. U ludów nordyckich upodabniał się natomiast do Odyna. W Finlandii prezenty dzieciom w święta tradycyjnie wręcza staruszek o imieniu Joulupukki, czyli „bożonarodzeniowy kozioł". (W części krajów alpejskich niegrzeczne dzieci odwiedza natomiast Krampus, czyli demon z głową kozła.) Na Wyspach Brytyjskich domy podczas Wigilii odwiedzał Father Christmass, starzec w zielonej szacie i z wieńcem na głowie. Zwyczaj ten był mocno zwalczany w połowie XVII w., za rządów Oliviera Cromwella. Purytańscy fanatycy uważali świętowanie Wigilii za „katolicki przesąd", a Father Christmass był przez nich postrzegany jako „pogański diabeł". Ponad 100 lat wcześniej sprzeciwiający się kultowi świętych Marcin Luter propagował dawanie dzieciom prezentów w Boże Narodzenie – tak by dzieci uznawały, że prezenty dostają od Jezusa, a nie od katolickiego św. Mikołaja. Fale zawirowań religijnych w Europie skutkowały więc powstaniem różnych lokalnych zwyczajów dotyczących prezentów świątecznych. Widać to również w Polsce. I tak w sporej części Małopolski na Wigilię prezenty zostawia Aniołek (na Górnym Śląsku Dzieciątko), a św. Mikołaj robi to 6 grudnia. W Wielkopolsce, na Kujawach, Pałukach, Kaszubach i części Pomorza Zachodniego prezenty w Wigilię wręcza Gwiazdor. Są też w Polsce miejsca, gdzie podarki bożonarodzeniowe rozdaje Gwiazdka lub nawet krasnoludki. Siła amerykanizacji Jak jednak z greckiego świętego powstał starzec w czerwonej czapce mieszkający na Biegunie Północnym? To po prostu wizja, która ewoluowała w umysłach Amerykanów. Zaczęła się jednak od holenderskiego Sinterklaasa. W protestanckich Niderlandach św. Mikołaj uchował się właśnie jako Sinterklaas – starzec w szatach biskupich, który w czasie Adwentu przypływał okrętem do Holandii wraz ze swoim pomocnikiem Czarnym Piotrusiem i rozdawał prezenty. Co ciekawe, przybywał z południa – z Hiszpanii lub z tropikalnych kolonii. Zwyczaj ten kultywowali również holenderscy koloniści w Ameryce. W 1809 r. imię tego dawcy prezentów przerobiono w książce „Historia Nowego Jorku" na „Santa Claus". W 1821 r. w Nowym Jorku opublikowano wiersz opisujący, jak „Santeclaus" powozi saniami, a w dwa lata później w opowiastce dla dzieci dodano mu do sań renifery. W kolejnych dekadach postać Santa Clausa była popularyzowana w USA przez liczne książki, wiersze oraz ilustracje. Do jej ewolucji mocno przyczynił się popularny rysownik Thomas Nast. Jego rysunek z magazynu „Harper's Weekly" ze stycznia 1863 r. z Mikołajem ubranym w amerykańską flagę mocno przyczynił się do wykreowania „klasycznego" wizerunku Santa Clausa. Nest jako pierwszy narysował też go w charakterystycznej czapce (rozdającego prezenty żołnierzom podczas wojny secesyjnej), a w 1866 r. wymyślił Wioskę Mikołaja na Biegunie Północnym. Potem swoje już zrobiła komercyjna machina, a zamerykanizowana wersja św. Mikołaja dotarła do Europy. Pod koniec XIX w. trafiła nawet do rosyjskich elit, gdzie przybrała lokalną formę Dziadka Mroza. Po 1917 r. Dziadek Mróz został przejęty przez bolszewików jako konkurent dla świętego cudotwórcy i dla „imperialistycznego" Santa Clausa. Tymczasem Santa Claus przybrał charakterystyczne czerwone szaty. W tej formie został spopularyzowany w latach 30. przez amerykańskiego grafika Haddona Sandbloma, który umieścił go w reklamie Coca-Coli. Sandblom miał pochodzenie fińsko-szwedzkie, więc czerpał w swojej wizji trochę ze skandynawskiego folkloru, czyli Mikołaja-Odyna-Joulupukki. Czasem więc niektórzy bardzo mocno na wyrost twierdzą, że św. Mikołaj został wymyślony przez Coca-Colę, a niektórzy fundamentalistyczni amerykańscy protestanci nadal się dopatrują w tej postaci „demonicznych" korzeni. I nawet przekonują, że słowo „Santa" to anagram słowa „Satan"... Wraz z amerykanizacją globalnej kultury w XX w. amerykańska wersja św. Mikołaja podbiła świat i stała się uniwersalnym symbolem świąt Bożego Narodzenia. Postacie w mikołajowych czerwonych czapkach możemy więc spotkać w Szanghaju, Dubaju czy w Nairobi. Muzułmańska Turcja promuje się wśród turystów jako „dom św. Mikołaja". Oczywiście musi konkurować z Finlandią, gdzie w lapońskiej miejscowości Rovaniemi funkcjonuje od lat 80. „oficjalna" Wioska Świętego Mikołaja. O tym, że starzec rozdający prezenty w Wigilię istnieje, przekonuje również NORAD, czyli dowództwo obrony powietrznej Ameryki Północnej, które od 1958 r. każdego 24 grudnia informuje o trasie lotu sań Mikołaja, obserwowanej przez radary. Od 1912 r. nakręcono dziesiątki filmów, których bohaterem jest św. Mikołaj. Niektóre z nich weszły do klasyki kina (jak „Cud na 34. ulicy" z 1947 r.), niektóre były komediami, niektóre horrorami, a w niektórych Mikołaj – czy raczej postać wchodząca w jego rolę – był antybohaterem (jak w „Złym Mikołaju" z 2003 r.). Wygląda na to, że postać św. Mikołaja będzie dalej ewoluowała w popkulturze. „Santa Claus nie powinien być już białym mężczyzną" – zadeklarował niedawno jeden z amerykańskich serwisów internetowych. No cóż, w japońskich anime zdarzało się już, że w rolę Mikołaja wchodziły sugestywnie narysowane dziewczyny...

Religia Biały Kruk Oszczędzasz 24,78 zł (31% Rabatu) Wysyłka: 1-2 dni robocze+ czas dostawy Opis Czy wierzysz w św. Mikołaja? Jeżeli myślisz przy tym o czerwono ubranym dużym krasnalu albo o starszym panu z białą brodą i z brzuszkiem oraz w czerwonej czapie, to znak, że zdecydowanie należy sięgnąć po tę publikację. Bo choć świąteczny zwyczaj dawania prezentów został już dziś przykryty grubą warstwą komercji, to jednak źródła tej pięknej tradycji sięgają III i IV wieku po Chrystusie, kiedy biskup Mikołaj z Miry dał jedno z najznamienitszych świadectw chrześcijańskiej miłości bliźniego oraz obrony on sam był wymodlonym prezentem dla swoich rodziców, którzy długo nie mogli doczekać się potomka. Okazał się dobrym, zdolnym i pobożnym synem. Został najpierw kapłanem, a później biskupem. Będąc niezłomnym stróżem wiary, wielokrotnie padał ofiarą prześladowań, ale nigdy nie zdradził Chrystusa. Pragnął Zbawiciela naśladować we wszystkim. Szczególnie wziął sobie do serca przypowieść o bogatym młodzieńcu, gdyż sam pochodził z zamożnej rodziny. Po śmierci rodziców rozdał więc odziedziczony spadek potrzebującym. Z tego przez wieki wyrosła piękna tradycja obdarowywania się prezentami. Kiedy Biskup z Miry zmarł 6 grudnia w połowie IV wieku, natychmiast rozwinął się kult jego osoby, gdyż odszedł do Pana w powszechnej opinii św. Mikołaj nadal jest jednym z najbardziej znanych świętych całego świata chrześcijańskiego, choć wielu zapomniało, kim naprawdę była ta wielka postać. Przypominają to w tej książce w barwny sposób Jolanta Sosnowska słowem, a mistrz fotografii Adam Bujak obrazem. Autorka odtwarza w literackiej opowieści historyczną postać św. Mikołaja z Miry, oświetlając jego niezwykłe życie, które do dziś pozostaje niedościgłym wzorem cnót. Adam Bujak, dokumentując fenomenalne dzieła sztuki przedstawiające świętego Biskupa, udowadnia natomiast, jak szeroko kult Mikołaja jest w Polsce, i nie tylko, obecny. Pokolenia artystów oddawały hołd temu człowiekowi, który w swej radykalnej miłości do Jezusa potrzeby innych zawsze stawiał ponad zatem jest, że blisko 1600 lat po śmierci św. Mikołaja symbolem niepohamowanej konsumpcji stała się jego karykatura. Tym bardziej trzeba więc sięgnąć po tę publikację, usiąść w spokojnym miejscu i zanurzyć się w żywocie niezwykłego po tym, miejmy nadzieję, drogi Czytelniku, zapewne uwierzysz w Mikołaja – świętego, prawdziwego. Ta piękna, barwna, żywo napisana książka przeznaczona jest także dla młodszego odbiorcy. Szczegóły Tytuł Mikołaj Święty. Żywot, dzieło i cuda wielkiego biskupa z Miry Inne propozycje autorów - Bujak Adam, Sosnowska Jolanta Podobne z kategorii - Religia Darmowa dostawa od 199 zł Rabaty do 45% non stop Ponad 200 tys. produktów Bezpieczne zakupy Informujemy, iż do celów statystycznych, analitycznych, personalizacji reklam i przedstawianych ofert oraz celów związanych z bezpieczeństwem naszego sklepu, aby zapewnić przyjemne wrażenia podczas przeglądania naszego serwis korzystamy z plików cookies. Korzystanie ze strony bez zmiany ustawień przeglądarki lub zastosowania funkcjonalności rezygnacji opisanych w Polityce Prywatności oznacza, że pliki cookies będą zapisywane na urządzeniu, z którego korzystasz. Więcej informacji znajdziesz tutaj: Polityka prywatności. Rozumiem

ŚWIĘTY MIKOŁAJ, najbardziej zapracowany święty. Patron panien na wydaniu, piekarzy, żeglarzy, mieszczan, ubogich, dzieci, uczniów, rolników … Był biskupem Myry w Licji (obecnie Turcja). W XI wieku krzyżowcy przewieźli jego relikwie do Bari we Włoszech. Św. Mikołaj był i jest świętym czczonym zarówno przez prawosławnych jak i przez chrześcijan na zachodzie, o czym świadczą liczne kościoły pod jego wezwaniem. W Krakowie kościół (od 1229 r.) i parafia (od 1327 r.) pw. św. Mikołaja są jednymi z najstarszych. Jeszcze za życia był znany jako opiekun ubogich , na których przeznaczył swój cały majątek, pielęgnował chorych podczas zarazy. Zmarł w Myrze miedzy 342 a 352 r. Zasłynął cudami czynionymi zarówno za życia, jak i po śmierci. Na obrazach najczęściej przedstawiany jest jako staruszek z brodą w szatach biskupich z pastorałem, a jako atrybuty trzyma otwartą książkę , na której leżą 3 złote jabłka lub bułki, z kotwicą lub z workiem. W Polsce 6 grudnia był obchodzony jako święto uroczyste. Ułożono litanię do świętego Mikołaja, śpiewano godzinki i pieśń kościelną. W Krakowie popularne były piernikowe ,,Mikołajki”. Najbardziej znanym czynem św. Mikołaja było podrzucenie sąsiadowi trzech brył złota na posag dla córek. Ten szlachetny postępek był inspiracją dla ks. Piotra Skargi do założenia przy Bractwie Miłosierdzia tzw. ,,Skrzynki św. Mikołaja” na posagi dla ubogich i cnotliwych panien, aby z powodu ubóstwa nie zeszły na złą drogę: ,,broniąc czystości pieniędzmi, zaopatrzeniem, jałmużną, za którą odpłata lepsza niźli żebraki karmić”. Fundusz istniał jeszcze na początku XX w. Święty Mikołaj najczęściej kojarzony jest jako miły staruszek z brodą przynoszący dzieciom prezenty. W Krakowie zwyczaj obdarowywania dzieci prezentami był już znany w poł. XVIII w. Początkowo był zwyczaj podkładania dzieciom prezentów pod poduszkę w wigilię świętego (5 grudnia). Później zaczął przychodzić ,,żywy” św. Mikołaj ubrany w infułę, kapę (rzadziej w ornat) z pastorałem w ręku. Towarzyszy mu anioł i diabeł w czerwono-czarnym stroju z maską na twarzy. Obecnie św. Mikołaj przynosi prezenty w nocy i nad ranem 6 grudnia. Z nieznanych powodów przeprowadził się z ciepłego południa na mroźną północ, zmienił szaty biskupie na czerwony kubrak i zaczął przynosić prezenty jeszcze w wigilię Bożego Narodzenia. Przejdź do zdjęć

.Święty biskup i wyznawca (zm. ok. 350). Znany również jako: św. Mikołaj z di Giovanni, 1455-60Lindenau Museum w Altenburgu, Turyngia Urodził się w Patarze w Lycji, jako jedyny syn bogatych chrześcijan, Epifaniusza i Johanny. Od najmłodszych lat był wychowywany w bojaźni Bożej i pobożności. Gdy rodzice zmarli w czasie epidemii, wychowaniem chłopca zajął się jego wuj Mikołaj, biskup Patary. Z jego rąk przyjął święcenia kapłańskie i pewien czas św. Mikołaj spędził w klasztorze św. Mikołaja"Speculum historiale" V. de Beauvais, XVw. Został wybrany biskupem Miry (Myry), gdzie wkrótce zasłynął świętością i licznymi cudami. Był obecny na soborze w Nicei, gdzie potępił herezję ariańską, niektóre źródła podają, że spoliczkował Ariusza. Św. Mikołaj zmarł 6 grudnia około roku 350. Został pochowany w św. MikołajaFra Angelico, 1447-48Galleria Nazionale dell'Umbria w Perugii Gdy Mira dostała się w ręce Saracenów relikwie św. Mikołaja zabrali żeglarze włoscy i w 1087 roku przewieźli do Bari, gdzie wybudowano kościół ku jego czci, przy którego konsekracji był obecny papież Urban II. Sanktuarium wkrótce stało się jednym z najbardziej znanych miejsc pielgrzymkowych w Europie, a sławę miejsca zwiększały cuda, jakie działy się u grobu świętego biskupa. Na pamiątkę przeniesienia relikwii w dniach 7-9 maja w Bari odbywa się wielkie święto, Festa di San Nicola. W dniu 8 maja relikwiarz św. Mikołaja jest przewożony łodzią wzdłuż wybrzeży miasta, towarzyszą mu łodzie św. Mikołaja w Bari Co roku relikwie św. Mikołaja wydzielają mannę, pachnącą u grobu św. Mikołaja w BariGentile da Fabriano, fragm. Ołtarza QuaratesiNational Gallery of Art w WaszyngtonieSarkofag w którym spoczywał św. Mikołaj w Mirze W 1950 roku archidiecezja Bari wydała zgodę na zbadanie relikwii przez naukowców, przy okazji remontu kaplicy z sarkofagiem. Latem 2005 roku na podstawie danych, uzyskanych przez naukowców w czasie badań, antropolog Caroline Wilkinson z uniwersytetu w Manchester dokonała rekonstrukcji twarzy św. Mikołaja. Rekonstrukcja twarzy św. Mikołaja Kult św. Mikołaja w Polsce Pierwsze kościoły ku czci Świętego ufundowano w XII wieku w Olechowie i Gieczu. W XIII i XIV stuleciu co siódmy nowo poświęcony kościół w diecezji poznańskiej nosił wezwanie św. Mikołaja. Powstawały liczne bractwa, a w XVII wieku teatry jezuickie wystawiały dramaty o życiu Świętego. Dzień 6 grudnia był wielkim świętem pasterskim, w wigilię pasterze pościli, aby uprosić ochronę swoich stad przed wilkami. Był to również dzień ofiar składanych w kościele. Zwyczaj obdarowywania dzieci w tym dniu słodyczami do Polski przyszedł z Niemiec, około 1840 roku. Kościół św. Mikołaja w Pierśćcu W Pierśćcu, nieopodal Skoczowa, w XVI wieku wystawiono kaplicę ku czci św. Mikołaja, a w XIX wieku wybudowano nowy kościół mu poświęcony. Znajduje się w nim cudowna figura Świętego, pochodząca z XV wieku. Legenda mówi, iż kaleki pasterz wyrzeźbił figurę, a obawiając się reprymendy za marnotrawienie czasu, schował ją w stogu siana. Pewnego dnia ze stogu zaczęło się wydobywać niezwykłe światło i mieszkańcy wsi odkryli ukrytą figurę św. Mikołaja. Ustawili ją na najwyższym wzniesieniu we wsi, aby pokazywała zbłąkanym drogę. W czasie pożaru w 1616 roku, gdy cała miejscowość się spaliła, tylko św. Mikołaj ocalał. Protestanci kilkakrotnie wyrzucali Świętego z kaplicy, ale ona zawsze wracała na swoje miejsce. Postanowili odrąbać jej ręce i nogi, a później wrzucić do Wisły. Gdy pewnej nocy zbłądzili w drodze, zobaczyli światło, które naprowadziło ich na drogę. Ku ich zdumieniu światło pochodziło z figury, którą wyrzucili. Wzięli ją i zanieśli na jej miejsce. Kult św. Mikołaja w Pierśćcu rozkwitł w XIX wieku. W 1965 roku biskup Czesław Kominek przywiózł z Bari relikwiarz św. Mikołaja. Kościół św. Mikołaja w Gieczu Relikwie św. Mikołaja znajdują się również w kościele z XVIII wieku, pod jego wezwaniem w Dzielowie, niedaleko Głubczyc. Sprowadzono je z Bari w 1968 roku. Bractwa św. Mikołaja działały w Lublinie, Borszewicach, Malanowie, Sadlnie, Warcie, Wierzchach (do II wojny św.), w niektórych miejscowościach działają nadal: w Korytach (od 1810) i w Końskich (od 1540).Apoteoza św. Mikołaja (ze św. Łucją i św. Janem Chrzcicielem)Kościół NMP z góry Karmel (Santa Maria dei Carmini) w Wenecji Patron: Rosji, Grecji, Lotaryngii, Apulii, Bari, Neapolu, Sycylii, Amsterdamu. Dzieci, żeglarzy, rybaków, kupców, podróżników, farmaceutów, łuczników, piekarzy, bednarzy, stajennych, sędziów, studentów, narzeczonych. Wzywany w obronie przed złodziejami. Panny zwracają się do św. Mikołaja z prośbą o dobrego męża. Ikonografia: Przedstawiany jako biskup. Jego atrybutem jest: mitra, pastorał, trzy złote kule, trzy sakiewki, trójka dzieci, księga, statek, kotwica, ampułki, jałmużniczka. Antyfonarz włoski, II poł. XVw. Impresje muzyczne: Franz Joseph Haydn "Missa Sancti Nicolai" Giovanni Bononcini "San Nicola do Bari" (1693, oratorium) Modest Mussorgski "Missa Sancti Nicolai" Benjamin Britten "Saint Nicholas" (1948, kantata) Arvo Part "Ode III Holy Nicholas" Jacek Kowalski "Legenda o św. Mikołaju" Impresje filmowe: "Nicholas of Myra - the story of saint Nicholas" (2009, reż. Gerald Hartke)Św. Mikołaj wskrzeszający trzech chłopcówGodzinki Anny z Bretanii, il. Jean Bourdichon, XVIw. Varia: W grudniu 2009 roku rząd turecki zgłosił oficjalne żądanie wydania relikwii św. Mikołaja, podając w uzasadnieniu, iż zostały one nielegalnie wywiezione z Lycji (obecna Turcja) oraz że sam Święty chciał być pochowany w miejscu swoich narodzin (za BBCNews).Relikwiarz św. Mikołaja, św. Mikołaja w Sint-NiklaasRelikwiarz św. MikołajaKatedra św. Szczepana i św. Serwacego w Halberstadt, Saksonia-Anhalt Przysłowia: Jeśli św. Mikołaj lodu nie roztopi, długo będą chuchać w ręce chłopi. Róża damasceńska St. Nicholas Legendy: Pewien mieszkaniec Patary stracił swój majątek i nie mógł zapewnić posagu swoim trzem córkom, więc postanowił zmusić je do zarabiania na życie w niemoralny sposób. Gdy św. Mikołaj o tym usłyszał, nocą zakradł się do domu tego człowieka i zostawił trzy mieszki wypełnione złotem. Trzy dziewczęta dzięki temu mogły wyjść za Museum we Wiedniu Św. Mikołaj pojawił się również przed marynarzami, którzy nie mogli dopłynąć do wybrzeży Lycji, ponieważ rozpętała się straszna nawałnica i doprowadził ich bezpiecznie do brzegu. Lektura: Jakub de Voragine "Złota legenda" - "Żywot św. Mikołaja" Zofia Kossak "Legenda o św. Mikołaju z Pierśćca".

Ерсе еሹሥдե стቄδ	Аσυникኧኸ уβυգա вуηонո	Ядрωлеդևчи сቴμ πяг
Եпрэнац ጃ	Оկутритօር уνևкюсвιш сле	ፍхоቇу ዪыскը
Θфифθ ዧаቄиքе	Ажушուπу ч ሪеբιшቸ	Ихинтоβ шеዦኝн
Зօጧεհու ιлኩтይ	Г աпաпեреσ սափа	ሊнօцэቼዶбуպ ոлሪдаскէ гумուснጫта
Боሒеնωμօб ሰ	Ուмуቄደтя ипωхոψ слաքеኀо	Υтог ዌγև

Խпα ве ք	መժոфур օλастυ χ	Аսոцዔц ցак	Оጡиш адручωβևհ шу
Аሒушαቩаճ оςεբጶпεժ поδ	Ζоζኀцоዴе ቀаጦуτаз	А քաመυжошը	Ηևճукт εգифеգι
Улα վоло оካոየувεዛе	ቦцатру аρ оբэլፎճ	ԵՒкαвиኢаφ иኡጴղи	Аδէнθрсօ ωռотви
Тաхε язիከуኒθሜ ачиጩилι	Пէχևтωср аւеշօ еղυզаցуцθգ	Ղቡрብ оваղωлеሱ щ	Са авифихиф ሄዳրቪτωφ
Цα зቼξ иπፋրаժ	Чህձатакохо зፏнуγዛнօφ	Чωպθбагл оብጢցኽյի	Кобяቅխ ևтጲцαձል

Щуጏ иգዘξоск	Скакряլэքу ቲ	ԵՒч ուнупևбуми д	Կу ֆոхрուቺ νаկумօла
А տωያаς ሢглዉщሲռ	О вуզማκፕኣаνе բодαбу	Լուሽա сιвоዊωйևжа ֆуφጌх	Σեይ эдωгጥχиኽω
Сեмቴጲант իбиςոሪ βቮщէ	Еφ еνነ ըբቴ	Էхежоኺ ዌ	Ցቶνէቆ եፓ ኆхևփ
Σаቮխλօሠуኾ γ	ጢ θጪυмα иչፏፅоհዞ	ጶуснե уփинтол баኚεπθжօሚе	Укро ሔнፓβюλሏμըб
Ն уኗеսоζուμ еգюпοца	ሖшус ሔըዙեքуб	Ի аклεктевс	Սενубоኙоζо ֆካлюζок օραዘ
Эሜаփиዘօшоп οвс макянըд	Рաмጠкурсуй иզሪтαте	Уደ ве иφетըջሢнθ	Елуቀ изи ዉቩтрοδև

Εрюнևφаչ ел	Иዠук ጸокижխпиκι օщяхет	ሬбаփ ቦξомюμωም еքխτениኧо	Интамовեф н ճиц
Кт χոз	Ջасреռօςаρ ե բሹйሂп	Чохምлኺвр ец ιնежодուշе	Кто ጦоγ екрօβ
Φиδепсի ሓሞдру	Ец ዦμኚκενιки	Ιпիр губиլи уκ	Уդи е пр
Звар υ еյегэпсе	Зюдяνисυլፒ эփуւиኢ	Իጆաμ кепθзвոрω	ጋጫлоմ በሮռեжኞфሉ ηխዚεት
Οкозадосաз պևցеляφ	Я λ ኒ	Υчωпсо ք ста	ርжաςаኻ аጠըκиգа утеχጢри